Kiki Jaski kreeg van heel dichtbij te maken met drugsverslaafden en maakte er met Jan Groenteman een voorstelling over. Die begint luchtig, maar raakt ook aan zware gevolgen, voor de verslaafde en zijn omgeving. Op zoek naar junkie Yamilla wordt gespeeld als locatievoorstelling op het Bossche Festival Cement. 

Niet ver van de Verkadefabriek in ‘s-Hertoegnbosch staat een kraakpand. In de gemeenschappelijke keuken kunnen met een beetje proppen zo’n veertig toeschouwers. Daar verwelkomen Jan Groenteman achter de piano en Kiki Jaski (samen Groenteman & Vrouw) het publiek. Zij is duidelijk zwanger in haar zwart-wit gestreepte jurk, hij draagt een jasje van hetzelfde klatergoud als de franje die aan de elektrische piano zijn geplakt. Samen zingen ze de vette, revue-achtige openingsrumba ‘O, o Yamilla’.

Kiki had een huis in Maastricht dat ze niet kwijtraakte, verhuisde naar Amsterdam en bood haar huis te huur aan; je moet ergens je hypotheek van betalen. Yamilla kwam erop af, betaalde contant en alles leek prettig geregeld. Tot de politie belde. In Kiki’s huis waren indrukwekkende hoeveelheden drugs gevonden, en dan is de verhuurder de eerste verdachte. Drie maanden na het contact met Yamilla was het huis een drugspand geworden. Via haar Facebookberichten was Yamilla te volgen door heel Nederland – ze treedt waarschijnlijk op als medewerker facilitaire zaken voor een drugsbende – maar tot contact kwam het niet.

Kiki Jaski studeerde in 2007 af aan de Toneelacademie Maastricht, maakte voorstellingen bij Het Huis van Bourgondië en speelde bij onder meer Golden Palace. Ze acteert goed en heeft een mooie stem. Voor de voorstelling heeft ze de wereld van de verslaving onderzocht en veel interviews gehouden. Jan Groenteman is gediplomeerd jazzpianist. Hij schreef en speelde muziek voor en bij onder meer Oostpool, M-Lab, Berg & Bos, Dazzled Kid en Paul de Leeuw. Hij componeerde tamelijk kazige cabaretliedjes en zingt die tweestemmig met zijn vriendin.

Tussen de smartlappen en de raps door komen meer en minder luchtig allerlei kanten van verslaving aan de orde: de romantiek, de smerigheid, het bedrog, de hoeveelheid Nederlanders met een verslaving en wiens schuld het eigenlijk is. Ouders? Vrienden? Hersens? Nagespeelde bijeenkomsten van de Anonieme Alcoholisten vullen het beeld nog verder aan.

Hoewel niet alle liedjes even trefzeker zijn, is Op zoek naar junkie Yamilla een onderhoudende voorstelling. Ze wordt boven op de toeschouwer gespeeld: de afstand tussen Jaski en haar publiek is maar een paar meter. Dat, en de voorstelling, roepen de vraag op waar je die het beste zou kunnen spelen. In theaters, in buurtcentra, bij de verslavingszorg? De voorstelling twijfelt een beetje tussen voorlichting en amusement: voor cabaret is de grapdichtheid wat laag, voor informatie juist hoog. Het zal voor Groenteman & Vrouw nog even puzzelen worden voordat deze op zich interessante vorm van kleinkunst maken effectief is uitgekristalliseerd.

Foto: Saris & den Engelsman