In de nieuwe Bellevue lunchvoorstelling van muziektheaterduo Via Berlin wordt het verhaal verteld van twee zussen die een glansrijke muzikale carrière achter de rug hebben. Wat de voorstelling inhoudelijk laat liggen maken Dagmar Slagmolen en Rosa Arnold goed met de intieme en melancholieke sfeer die ze weten te treffen.

De huiskamer waarin we de zussen ontmoeten ademt verval en een focus op het verleden. Overal liggen kranten en het bloemetjesdecor lijkt uit de jaren vijftig te stammen. Voor er een woord tussen de twee is gewisseld zitten ze al achter de gehavende piano en spelen ze samen, onhandig maar virtuoos, elk met een hand, een melancholieke compositie van Arvo Pärt. De toon is gezet: als het al niet uit de titel duidelijk was biedt Ooit (regie Paul van der Laan) een portret van vergane glorie.

In de muzikale uitwisselingen tussen de hoofdpersonages is Ooit op zijn sterkst. Door de tederheid waarmee de zussen elkaar helpen en door de uitstekende musicerende kwaliteiten van Slagmolen en Arnold wordt het hele verhaal van de zussen woordeloos al helemaal duidelijk: de melancholie van de terugblik op hun hoogtijdagen, de kleine irritaties, de ingesleten verwijten, de routineuze manier waarop ze elkaar bijstaan in hun falende geest en lichaam, het ligt allemaal al in het stille spel.

De dialogen voegen daar helaas niet zo heel veel meer aan toe, en benoemen veelal nog eens extra wat in de sfeer en het spel al duidelijk was. Dit komt ook door de tekstbehandeling, waarin te veel op psychologisch realisme wordt ingestoken: wellicht was gestileerder of contrastrijker spel een betere keuze geweest om eenduidigheid te vermijden. Alleen een prachtige laatste scène, waarin een van de zussen in het diabolische keuzemenu van een medische hulplijn verstrikt raakt, weet nog een extra laag toe te voegen aan de hardvochtige isolatie waarin de zussen zich bevinden.

Ooit biedt uiteindelijk weinig nieuwe inzichten in de situatie waarin veel aftakelende ouderen zich bevinden – daarvoor drijven de scènes net wat teveel op clichés (zoals een goed uitgevoerde scène waarin de aan Parkinson lijdende zus een boterham met hagelslag probeert te smeren). Dat wordt echter gecompenseerd door de prachtige muziek en de consequente sfeer die Slagmolen en Arnold neerzetten, wat uiteindelijk resulteert in een sterke slotscène die de kwetsbare positie van de zussen nog eens onderstreept.

Foto: Ben van Duin