Moving Futures reist de komende maanden het land door met de nieuwste dansmakers. Het festival is een initiatief van Dansmakers Amsterdam, Dansateliers, DansBrabant, Random Collision en Generale Oost. In Rotterdam ging gisteren November van de Catalaanse Roser López Espinosa in première, een stuk waarin de mogelijkheden van lichamen vrolijk verkend worden.

‘November is een speelveld voor drie dansers, die samen een landschap creëren in afwachting van een naderend noodweer. Roser López Espinosa neemt je mee in een speelse interactie van een kleine groep met aandacht voor het persoonlijke maar ook voor gedeelde ruimte, fantasie en een gevoel van saamhorigheid. In de voorstelling wordt ruimte geboden aan het dierlijke in ons, waarbij krachten gebundeld worden en met elkaar spelen geoorloofd is. Een sterke en tegelijkertijd delicate fysieke propositie voor een landschap van ons allemaal.’

Tot zover de conceptuele blabla. Maakt u zich geen zorgen: November is geen delicate fysieke propositie voor een landschap, maar een vrolijke voorstelling waarin drie mensen met veel plezier de mogelijkheden van elkaars en hun eigen lichaam verkennen. In het nette, natuurlijk. Of ze dat doen in afwachting van noodweer is niet te zien aan de gebeurtenissen op het speelvlak en hoe dan ook totaal irrelevant. In het geluidsdecor van Ilia Mayer is af en toe een regenbui te horen en uit de rookmachine komt twee keer een wolkje, maar betekenis voor de voorstelling heeft dat niet.

Intussen zet de van oorsprong Catalaanse choreografe die zich ontwikkelt bij onder meer Dansateliers in Rotterdam een vrolijk trio in de ruimte. Ze danst zelf mee, met Diego Sinniger de Salas en Inès Massoni. De dansmaakster zet de gebeurtenissen letterlijk in gang door haar mannelijke partner op zijn hoofd te duwen. Hij veert gewillig mee en vermenigvuldigt de beweging tot hij door de ruimte stuitert. Als Massoni mee gaat doen, probeert hij quasi te vluchten, maar hij is vooral de gewillige speelbal van de vrouwen. Armen haken in elkaar, vervlechten zich en de lichamen die eraan vastzitten moeten maar zien waar ze blijven. De drie acrobatische dansers tillen, draaien, boetseren en komen tot steeds weer nieuwe evenwichten, speels en harmonisch. Ze stappen voorzichtig en liefdevol op elkaar. De blik van de dansers is steeds verwachtingsvol geamuseerd. Over een naderend noodweer maken ze zich geen zorgen.

López Espinosa is heel vindingrijk in het componeren met de drie lijven – af en toe verdunt de voorstelling zich tot een duet of een solo. Ze legt de lichamen in de knoop, draait ze in een variant op een rugbyscrum en stapelt ze op elkaar. Misschien is dat haar Catalaanse achtergrond: torens bouwen van mensen is daar een specialiteit.

November is een lichtvoetige en ingenieuze studie in het combineren en verknopen van lichamen, vol plezier in bewegen. Dat is heel wat anders dan een landschap met ruimte voor het dierlijke in ons.

Foto: Alfred Mauve