Philippe Petit droomde ervan op een koord van de ene naar de andere Twin Tower te lopen. In 1974 maakte hij zijn droom waar en balanceerde hij een klein uur boven de skyline van New York. De eigenwijze en levensgevaarlijke actie inspireerde het jonge muziektheatercollectief Club Gewalt tot de voorstelling Man on wire, te zien op het Amsterdamse Fringe Festival.

Het is muziektheater als een clubnacht: hip, energiek en vol mooie mensen. In een volledig wit decor, vol blokken met lamellen ervoor, staan drumcomputers, synthesizers, gitaren en een drumstel. Gekleed in prachtige, grotendeels uit grijze joggingstof samengestelde outfits van Vera Selhorst en Lana Duiverman, zingen acht performers over de heldendaad van Philippe Petit en het verwezenlijken van je dromen.

Club Gewalt bestaat uit Annelinde Bruijs, Sanna Elon Vrij, Loulou Hameleers, Suzanne Kipping, Gerty Van de Perre, Robbert Klein, Amir Vahidi en Dook van Dijck. Ze kennen elkaar van de opleiding Muziektheater aan het Rotterdamse Codarts en scoorden vorig jaar een festivalhit met hun eerste voorstelling Carnavalskinderen. Waar hun debuut vooral hilarisch en vermakelijk was (acht kinderen verwekt tijdens carnaval gaan op zoek naar hun vader, met liedteksten als ‘Roei hem er maar in, ik ben dan wel niet nat maar ik heb toch echt wel zin’), maken ze met Man on wire een stap naar meer artistiek-inhoudelijke muziektheater, waar ze echter nog niet helemaal in slagen.

In een Amerikaanse peptalk vragen ze het publiek met gesloten ogen zijn dromen te visualiseren en alle mogelijke obstakels weg te denken. De speech overtuigt niet, maar geeft een voorzet voor een persoonlijk relaas over ambities en onzekerheden. Bij een voorstelling van acht jonge performers over dromen en alles wat die in de weg kunnen zitten verwacht je immers een link naar hun eigen leven. Die blijft echter uit. Er worden enkele aanzetten gegeven, maar deze worden niet uitgewerkt. Man on wire verliest mede daardoor op een gegeven moment de spanningsboog.

Wel maken de strak gespeelde en aanstekelijke electronische popnummers veel goed. Alle acht performers zijn uitermate muzikaal, spannend om naar te kijken en goed op elkaar ingespeeld. Een mooi, ingetogen moment vormt de verbeelding van de oversteek van Petit, door Gerty Van de Perre die staand op de schouders van Amir Vahidi de vloer oversteekt en langzaam haar jurk uittrekt tot ze naakt is.

Club Gewalt speelde mee in de Orkatervoorstelling Amsterdammers en werkte al samen met de Operadagen Rotterdam en de Parade. Ook zijn ze de komende jaren verbonden aan het Fringe Festival als opvolger van het Eeuwig Nachtcafé. Een ambitieuze club vol dromen dus, waar ik graag meer van had willen terugzien in de voorstelling.

Foto: Bouwe-Jan Swart