Bij LVMEN verschillen de oudste en de jongste danser op het Korzopodium 33 jaar. In dit geval is dat relevant: in de voorstelling staat het verschil tussen jong en oud centraal. Wat je ziet is dat beweging, relaties en zelfs kleding een andere kwaliteit en context krijgen door de leeftijd van de performer.

De Haagse groep C-Scope werkt interdisciplinair: Cora Bos-Kroese (1967) is choreografe en danseres, Joris-Jan Bos (1962) fotograaf. Dans combineren met live fotografie, het kan. In LVMEN werken ze samen met Incompany van choreograaf/danser Emanuele Soavi (1973), die de jonge dansers Lisa Kirsch (1988) en Federico Casadei (1992) uit Keulen meebracht. Bos-Kroese nodigde haar collega-danseres Joke Zijlstra uit, ooit een van de sterren van het Nederlands Dans Theater en winnares van de Gouden Zwaan 1988. Ook Bos-Kroese en Soavi dansten trouwens de wereld over in stukken van vermaarde choreografen.

Als het publiek binnenkomt, staan de dansers in pose vooraan het speelvlak. Een voor een poseren ze voor de fotograaf, die ze in verschillende houdingen vastlegt. De foto’s zijn meteen te zien op een groot scherm. Het zijn sterke beelden. Genadeloos ook: elke ader, elke lijn en kreukel, elk rood of getaand plekje, elke gerimpelde knook is veel meer dan levensgroot in beeld. De foto’s laten ook de ijdelheid zien die mensen die het moeten doen met hun lichaam als expressievorm nu eenmaal nodig hebben. Spiegels maken de werkelijkheid nog ingewikkelder.

Terwijl de jonkies zich in bochten kronkelen en onverwachte kanten op buigen, en nog ver ook, staat Joke Zijlstra zich gracieus niet uit te sloven en manifesteert Cora Bos-Kroese zich als een weloverwogen zwaan. Joris-Jan Bos loopt met de dansers mee en brengt ze in beeld. Hij maakt mooie foto’s, ook zonder nabewerking. Het contrast tussen de mensen die enorm hun best doen om te bewegen en de man die hun beweging zo goed mogelijk bevriest, is intrigerend.

In de duetten en trio’s, serieus of ironisch, zie je het verschil in bewegingskwaliteit en de ervaring van het lichaam. Hoe je relaties, ook tussen twee dansers op een podium, anders definieert als de leeftijden sterk verschillen. En hoe potsierlijk het kan werken als je je jonger voordoet dan je bent: als Emanuele Soavi met een overeenkomstige krullenpruik zijn twintig jaar jongere landgenoot in een kort broekje gaat spiegelen, werkt dat potsierlijk. Als de andere dansers het witte jasje van Lisa Kirsch aantrekken, krijgt het een andere betekenis.

Voor wie het niet meteen snapt, legt een voice over het nog eens precies uit. LVMEN zegt: dit is het lichaam, hiermee moeten we het doen. En joie de vivre is niet afhankelijk van je geboortejaar.

Foto: J.J. Bos