Op een avond verschijnt Liesbeth Lists overleden man. Hij gaat voor Liesbeth koken en heeft voor het diner een aantal belangrijke mensen uit haar leven uitgenodigd: haar dochter, haar ex, een aantal mensen met wie ze werkte. Aan de eettafel ontvouwt zich vervolgens de geschiedenis van de levensloop van de chansonnière. Helaas leert de toeschouwer List niet écht kennen in Liesbeth List, de Musical.

De hoofdrol in de musical is weggelegd voor Renée van Wegberg. Dat zij een uitmuntende musicalactrice is, was al bekend en ook als Liesbeth List stelt ze niet teleur. Van Wegberg raakt aan de mimiek en intonatie van de echte List en haar warme stem komt mooi tot haar recht in de nostalgische liedjes. Je zou zelfs willen dat haar personage, vooral in de aanloop naar het midden van de voorstelling, nog wat méér showstoppers had. Een aantal van de grootste hits, zoals het iconische ‘Laat me’ en het opzwepende ‘Dans le port d’Amsterdam’, gaat namelijk naar bijpersonages.

Sowieso valt het op dat deze musical over Liesbeth List vrij vaak gaat over de personen (lees: de mannen) om haar heen. Over Ramses Shaffy bijvoorbeeld – die kon natuurlijk niet ontbreken, en het is ook wel plezierig kijken naar de flamboyante, uitbundige Ramses van Michael Konings. Maar ook gaat het veel over Liesbeths man Robbert Braaksma (Jonathan Demoor) en zijn drankprobleem. Dat is interessant, maar hoe zit het nou met Liesbeth? Wat drijft haar? Wat zijn haar dromen, doelen en pijnpunten?

In plaats van daar verder op in te gaan, biedt de musical ruimte aan andere karakters waarvan er een aantal overbodig lijkt. Zo fungeert Liesbeths huiscouturier Frank Govers (Rolf Koster) voornamelijk als vrolijke noot op beladen momenten, met semi-grappige uitspraken op een standaard nichterig toontje. Ze moeten de spanning verlichten, maar worden op den duur voorspelbaar. En Liesbeths oude liefde Cees Nooteboom (Johnny Barendsen) is zo’n onaardige figuur dat je je afvraagt wat hij überhaupt aan tafel doet. Wat Liesbeth in hem zag wordt niet duidelijk. Net als de ouders van Liesbeth bieden deze karakters geen verdiepende inzichten in Liesbeths leven; hoewel er zich rond Liesbeth en haar ouders een tragische geschiedenis heeft afgespeeld, wordt die enkel vluchtig aangestipt en nooit wordt het effect ervan op Liesbeths leven duidelijk gemaakt.

Ook Liesbeths toenemende vergeetachtigheid en haar proces van ouder worden, komen kort naar voren. Op die momenten is Van Wegberg op haar intiemst en kwetsbaarst. Ze worden helaas niet verder uitgediept, terwijl dat een boeiende insteek had kunnen zijn. In plaats daarvan kabbelt het script langzaam voort, zonder duidelijke spanningsopbouw. Een voelbaar hoogtepunt ontbreekt en tegen het einde wordt wat aangehikt.

Maar toch, als het licht gedimd is en je je ogen tot spleetjes maakt, lijkt het soms net of de echte List er staat. En dat is toch een mooie gewaarwording.

Foto: Roy Beusker