Boordevol thema’s, verhalen en symbolen zit de nieuwe familievoorstelling van de Toneelmakerij Lief en leed in het leven van de giraf. Het is misschien een beetje te veel. We zien een ongelukkig meisje, een werkloze vader, een dode moeder, een boze teddybeer, een slaperige panter en dan komen ook nog eens Tsjechov, een onaardige bankbediende en de minister-president van Portugal langs. Het meisje is negen jaar, haar moeder noemde haar Giraf en nu wil zij op school een spreekbeurt houden over lief en leed van de giraf.

Giraf is een modern meisje. Zij wil voor haar spreekbeurt Discovery Channel zien, maar dat is afgesloten, want haar vader, een werkloze en lusteloze acteur, kon de rekening van de kabel-tv niet betalen. Giraf trekt met haar opstandige beer, die vreemd genoeg Judy Garland heet terwijl hij helemaal niet kan zingen, Lissabon in om het geld te vinden voor het televisieabonnement. Ze wordt voor de gek gehouden door allerlei mensen en wil zelfs een bank overvallen om het geld te pakken te krijgen. Om dat ongestraft te kunnen doen denkt ze dat de wet moet worden gewijzigd. Daarom chanteert ze uiteindelijk op een schandelijke manier de minister-president van Portugal en zegt dat ze hem, als hij niet voor de gewenste wet zorgt, zal aangeven bij de politie en dat zij dan zal zeggen dat hij ‘pedofiel is geweest met haar’. Maar als hij haar uiteindelijk gehoorzaamt en de wet tekent wil ze het allemaal niet eens meer. Ze realiseert zich plotseling blijkbaar dat ze ook met al dat geld haar dode moeder niet terugkrijgt. Thuisgekomen doodt ze haar teddybeer en gooit hem in een pedaalemmer. Ze houdt de spreekbeurt uiteindelijk niet meer over lief en leed in het leven van de giraf, maar in dat van haarzelf, Giraf.

Het stuk is geschreven door de Portugese theatermaker Tiago Rodrigues op basis van improvisaties van zijn acteurs bij de groep Mundo Perfeito. Misschien is de opbouw daarom wat brokkelig en soms onlogisch. Het wordt geregisseerd door de toekomstig artistiek leider van de Toneelmakerij Paul Knieriem (die eerder het succesvolle De tantes regisseerde). Marloes van der Hoek en Wikke van Houwelingen maakten een fraai, ook erg overvol, draaitoneel; Jorine van Beek zorgde voor lekker suffige kostuums. Krisjan Schellingerhout maakt muziek op een synthesizer en speelt de passieve vader en een veel energiekere Tsjechov. Peter van Heeringen is een aandoenlijke teddybeer, die aan het einde zo liefdeloos wordt afgedankt. Tjebbo Gerritsma speelt de panter en een hele rij andere rollen. Yara Alink is een volstrekt naturel meisje van negen, ondanks de nogal rare, kunstmatige taal van een spreekbeurt die zij het hele stuk door moet bezigen.

Een fraaie voorstelling en toch was er, althans bij de première die ik zag, voor mij wel iets op af te dingen. Pas achteraf bedacht ik wat de belangrijke momenten in het stuk zijn: Giraf gaat zwerven, zij snapt bij de minister-president dat haar moeder definitief dood is, zij doodt thuisgekomen, met haar teddybeer, ook haar jeugd. Ik had die sleutelmomenten wel waargenomen, maar niet echt meebeleefd. Daarvoor werd het stuk net iets te afstandelijk gebracht, geloof ik. Natuurlijk behoor ik niet tot de doelgroep, maar wie eigenlijk wel? Het stuk werd in Portugal aanvankelijk als een surrealistisch collage gespeeld voor een volwassen publiek. Hier staat er 9+ op. Mijn kleinzoon van zes vond het ook heel spannend, maar had het net zo min als ik bij het kijken allemaal begrepen.

Toch geloof ik direct dat deze voorstelling, omdat er zoveel interessants in zit, nog wel in het gebruik zal gaan groeien.

Foto: Sanne Peper