Dijkdrift van librettist en toneelschrijver Jibbe Willems is bijzonder goed geslaagd ****
Het zou een opera zijn. En meer nog: grootschalig muziektheater op een schip vol vluchtelingen. Op dat schip zou het publiek een reis gaan maken, een gevaarlijke tocht. Toelichting in het programmablaadje van Lampedusa: hoe Noord-Hollanders verbonden zijn met vluchtelingen in de wereld.
Nee, aan ambities geen gebrek bij de mensen van Het Monsterverbond. Het ooit zo spraakmakende locatietheatergezelschap, dat naam maakte met groots uitgevoerde voorstellingen, zou, na een periode van relatieve stilte, zichzelf maar zo weer op de kaart kunnen zetten.
Maar hoe bedrogen kun je uitkomen.
Het ‘schip’ bestaat uit niets anders dan twee tegenover elkaar geplaatste tribunes van bescheiden omvang waartussen een bassin ligt. Daaromheen zijn weliswaar schuttingen gebouwd die de contouren van een boot suggereren (en ja, we moeten via een soort loopplank de tribunes beklimmen), maar daar houdt het mee op.
Op de voorplecht staat een orkestje, met een standaard popbandbezetting: drums, toetsen, gitaar, bas. Als dit al een opera moet worden, dan toch behoorlijk van het uitgeklede soort. ‘Bang zijn is geen optie’, klinkt het ergens aan het begin. Maar waar zouden we in godsnaam bang voor moeten zijn? Voor het zoetsappige verhaaltje van Lampedusa, het meisje dat vernoemd is naar het eiland dat het gedroomde doel is van haar reis? Voor de jongen die door zijn dorpsgemeenschap is uitgekozen om met bijeengezameld geld de gevaarlijke oversteek te maken?
Je moet maar durven: een van de meest heikele actuele thema’s bij de kop pakken en er dan zo’n nietszeggende vertelling over maken. Wat we zien is een uitermate statisch spel met personages die zich in een soort luguber sprookje wanen, wat we horen is popmuziek van het eenvoudige soort: beetje sferisch, met hier een lichte reggae groove en daar wat soft soul.
De voorstelling kapseist volledig als het bassin volloopt met water en de twee mannelijke spelers verdrinken. ‘Op een positieve wijze worden de kracht, de moed en het mededogen bezongen van mensen die het aandurven de oversteek te maken naar een ongewisse toekomst’, heet het nog op de website van Het Monsterverbond. Wat we zien is een staaltje theatraal effectbejag onder de noemer van datzelfde mededogen.
Foto: Thomas Lenden
Welk effect heeft de voorstelling dan , beste luuk?
Daar ben ik ook benieuwd naar, Luuk.
Beste Laura, als je in een voorstelling, die voor de rest gespeend is van elke vorm van realisme, in een scène nogal plastisch suggereert dat er twee mensen verzuipen vind ik dat effectbejag, volgens Van Dale ‘het overmatig streven naar het maken van indruk’. Het woord ‘effectbejag’ in de recensie heeft dan ook betrekking op specifiek deze scène. Welk effect de voorstelling heeft moge blijken uit de rest van het verhaal.
wat een flauw artikel van de Theaterkrant. en dat een boot een echte boot zou moeten zijn kennelijk. waar is de verbeelding gebleven? toevallig heeft het Compagnietheater ook een stuk met dit thema. het thema lijkt me heel actueel en laat mensen maar even voelen hoe het is om bootvluchteling te zijn. mensen waren tot tranen toe bewogen. conclusie? het stuk heeft wel degelijk impact.
Een recensie die enkel en alleen negatieve geluiden laat horen , over een voorstelling, waarbij veel moois te zien en te luisteren valt, kan ik niet serieus nemen. Gelukkig deelt het publiek de mening van Luuk Verpaalen niet.
Het is treurig om na de voorstelling gezien te hebben en diep geraakt te zijn geweest deze negative recensie te lezen. De tekst die samen met de muziek een universeel gevoel van hoop teweeg weet te brengen. Een stuk dat het niet expliciet over vluchtelingen heeft maar toch het actuele thema weet aan te raken. Het spijt mij dat helaas Luuk deze geweldige ervaring en emotionele tocht niet heeft weten te maken. Ik gun het namelijk iedereen om mee genomen te worden op een reis van hoop.
Ik heb de voorstelling gezien en miste de verbeelding nogal. Een rits liedjes achter elkaar, statische mis-en-scene en nergens meer dan een stukje van een verhaal in nóg een liedje – en nóg een liedje. Verbeelding? Het was er juist veel te weinig… Dit moeilijke onderwerp heeft m.i. meer nodig dan goede bedoelingen.
Na een oproep in de krant voor mannen in het slotkoor, heb ik alle voorstellingen meegedaan. Ik heb gesproken met mensen na de voorstelling. Sommigen waren niet enthousiast, maar vaker hoorde ik geroerde reacties en complimenten. Kennelijk mensen die zich goed konden inleven. Mijn kleinzoon van 15 heeft er een ingrijpende ervaring bij, die hem zal helpen bij zijn volwassen worden.
Voor het eerst dat ik bij een voorstelling tranen in mijn ogen had.
Het is een hele toegankelijke voorstelling (niet geschikt voor hele kleine kinderen).