De romantiek straalt ervan af. Een bord met ‘Auction 16 Mars 1847’ plaatst ons terug naar een tijdperk van heren met hoge hoeden en dames met kant en linten afgewerkte jurken, waar courtisanes rijke mannen van adel verleidden en zich vermaakten op feesten en picknicks. Het Nationale Ballet presenteert La Dame aux Camélias van choreograaf John Neumeier, het imposante verhalende ballet dat in 1978 in première ging en sindsdien de hele wereld overgaat.

De gelijknamige roman van Alexandre Dumas fils uit 1848 is bij velen ook bekend omdat ze de basis vormde voor de opera La Traviata van Guiseppe Verdi, die enkele jaren na het boek verscheen. In de versie van John Neumeier wordt de klassieker niet vertolkt door zangers, maar door balletdansers. Geconditioneerd als de mens is, volgt dan ook een kleine cultuurshock. Met het zaallicht aan betreedt een in sober zwart geklede dienstmeid het podium, zet voorzichtig de eerste stappen en bekijkt het dagboek in haar hand. Nu zou het moeten gebeuren, maar de zang blijft uit. En met het eerste dansante pianospel is direct duidelijk dat deze er ook niet gaat komen. De muziek van Frédéric Chopin sluit naadloos aan op dit dramatische verhaal van de aan tuberculose leidende, rijke en begeerde courtisane Marguerite Gautier.

De eerste van de drie actes is vermakelijk maar doet soms wat ouderwets aan; theatraal overgeacteerde momenten wisselen af met levendige dansscènes en kleurrijke kostuums. Oubollige grapjes ontbreken niet. Totdat de dramatiek van het verhaal zijn intrede doet in acte twee. Marguerite wordt overtuigd door de vader van Armand Duval om haar geliefde te verlaten. De prachtige en oprechte vertolking van het overweldigende verdriet bij de lijdende vrouw, hier vertolkt door Igone de Jongh, trekt het publiek mee. Elke beweging is perfect en wordt bekrachtigd door de blonde Marijn Rademaker, die zijn partner feilloos lijkt aan te voelen.

De Jongh en Rademaker vormen een van de drie duo’s die de hoofdrollen deze maand vertolken; ze worden afgewisseld door de duo’s Anna Tsygankova en James Stout, en Megan Zimny Kaftira en Remi Wörtmeyer.

In het laatste deel van La Dame aux Camélias lijken ook de soms wat beknellende restricties van het klassieke ballet te zijn losgelaten door de choreograaf. Acteerwerk, indrukwekkende lifts, meeslepende pas de deux en dynamische solo’s; alle elementen vallen nu op hun plaats.

Foto: Angela Sterling