De voorstelling belooft dat de bezoekers samen het script gaan maken. Het lijkt dat daarmee alles mogelijk is. Dat valt in de praktijk wel mee. Hoofdpersonen en ingrediënten zijn al gegeven. Om daaruit keuzes te maken, worden de bezoekers aan het werk gezet.

Het lijkt allemaal wat omslachtig, maar de acteurs Sofieke de Kater, Matthijs Mahler en Amy van der Weerden, leggen het onvermoeibaar en duidelijk uit. Dat moet ook wel want er zijn nogal wat onderdelen. Het publiek wordt in zes teams ingedeeld. Elk team krijgt instructies en een vlag met daarop de naam van het team. De onderdelen van het verhaal (plaats van handeling, gebeurtenis, moordwapen etc.) staan op kaartjes aangegeven en die zijn weer verstopt in het pand van het Compagnietheater. Elk team moet ernaar op zoek gaan binnen de daarvoor opgegeven tijd. En inderdaad stuiven de verschillende groepjes door het gebouw en kijken in alle hoeken en gaten. Zo scharrelt elk team de onderdelen voor een eigen verhaal bij elkaar. Na afloop mogen de teams elkaars verhalen punten geven. Na een snelle en spannende puntentelling wordt het winnende verhaal gespeeld. Er is nog meer, maar hier komt het in het kort op neer.

Het team van uw recensent probeert de grenzen van het toch wel dwingende format te verruimen en neemt zich voor het de acteurs zo moeilijk mogelijk te maken. Het kiest als begin van het verhaal ‘een demonstratie’. ‘Wat voor demonstratie? Van welke partij of actiegroep?’, vraagt de spelleider/acteur. ‘Nee, een demonstratie van de relativiteitstheorie.’ We gaan het ze nog moeilijker maken door zelf een kaartje te maken in de serie ‘geheimen’. We maken geen keuze tussen ‘drugsverslaving’, ‘onecht kind’, ‘sekse-operatie’ etc., maar verzinnen als geheim dat de hele voorstelling doorgestoken kaart is. Iets wat in het verlengde van de relativiteitstheorie nog wel te verkopen moet zijn.

Nadat uiteindelijk alle verhaallijnen in kort bestek zijn bekendgemaakt, begint de puntentelling. Bij elke punt dat ons team krijgt, veren we op van onze stoel van vreugde en zwaaien we met onze vlag. Wanneer andere scenario’s punten krijgen, gaan we bedrukt weer zitten. Want we vinden ons verhaal het best en willen de acteurs de relativiteitstheorie weleens zien uitleggen. Maar helaas, een ander team wint. Hun verhaal (echtpaar begraaft hun dode kindje, man heeft ander onecht kind bij andere vrouw, echtgenote steekt die vrouw dood) wint. En, het moet gezegd worden, dit verhaal wordt erg goed en leuk gespeeld door de cast. Voor een demonstratie van de relativiteitstheorie moeten we dus elders ons heil zoeken.

Foto: Annelies Verhelst