Jenny Arean heeft in de loop der jaren veel mooie liedjes verzameld, vaak speciaal voor haar geschreven door tekstschrijvers als Ivo de Wijs, George Groot en Jurrian van Dongen. Maar de laatste keer dat Arean met die liedjes in het theater stond, is al heel wat jaar geleden. Jammer, vond ook kleinkunstzanger Marijn Brouwers. Daarom vroeg hij Arean in een moedige bui om samen een liedjesprogramma te maken. Arean vond het doodeng, moest erover nadenken, maar zei uiteindelijk toch ‘ja’.

Dat Marijn Brouwers haar weer het podium op gekregen heeft met eigen repertoire, is een grote verdienste. Arean is en blijft een van de beste vertolksters van het Nederlandse kleinkunstlied. Ze staat stralend en vol energie op het podium en haar tekstinterpretatie is nog altijd zeer goed. Arean heeft een stijl die je niet veel (meer) tegenkomt. De meeste kleinkunstzangers behouden een zekere afstand tot de teksten die ze zingen, maar Arean gaat er volledig in op. Ze doorleeft de liedjes echt en maakt er kleine portretjes van. Vooral in de verhalende liedjes, zoals het ontroerende ‘Joodse vrouw’, komt Areans tekstinterpretatie goed tot haar recht.

De voorstelling bestaat vooral uit solo’s. Arean en Brouwers wisselen elkaar mooi af. Als de een zingt, zit de ander op een stoel of leunt tegen de piano en kijkt bewonderend toe. Die vorm werkt goed. Arean zingt haar bekendste en meest geliefde liedjes, zoals ‘Zing dan’, ‘Amsterdams parfum’ en ‘Cimetière’. Brouwers, onder kleinkunstliefhebbers bekend door zijn voorstellingen over Frans Halsema en Charles Aznavour, zingt een enkel liedje van Arean, maar brengt vooral nummers die speciaal voor hem geschreven zijn door Ivo de Wijs en George Groot, en daarnaast twee zelfgeschreven liedjes.

Brouwers is een verdienstelijk zanger, die net als Arean goed kan interpreteren, maar wiens talent ook wat bleekjes afsteekt bij dat van haar. Wat vooral opvalt, is dat Arean een intrigerende en gelaagde theaterpersoonlijkheid heeft: ze kan heel sarcastisch en vals zijn maar ook oprecht ontroerend. Brouwers is daarentegen wat vlakker en dat maakt zijn uitvoeringen minder spannend. Ook zijn zelfgeschreven teksten zijn duidelijk van mindere kwaliteit.

Een avond met Jenny Arean en Marijn Brouwers maakt uiteindelijk ook een beetje nostalgisch, want wat je je na deze voorstelling des te meer realiseert is dat kleinkunstvoorstellingen als deze eigenlijk niet meer gemaakt worden. Sinds de jaren negentig is het op grappen gerichte cabaret dominant en zijn kleinkunstvoorstellingen waarin liedjes de boventoon voeren naar de marge verdrongen. Dat is jammer, want Arean en Brouwers laten zien dat het genre tot veel moois in staat is.

Foto: Jaap Reedijk