De zaal is donker, het toneel is gevuld met een grote witte schans. Daarbovenop zit een jongen met een gewei van aluminiumfolie op zijn hoed. Haider Al Timimi. We horen het titelnummer Ich bin wie du heel zacht spelen. Hij daalt af, neemt plaats achter de microfoon en zet in met een wonderlijk sprookje waarin we erachter komen hoe het hert aan zijn gewei is gekomen. Waarna hij met zijn ene witte handschoen en het zwarte glittercolbert dat hij draagt een Michael Jackson-act laat zien. Een hele goeie.

Wat volgt is een levensverhaal met een unieke vorm, verteld door een uiterst krachtige verteller. In ruim een uur tijd schakelt Al Tamimi heen en weer tussen sprookjesachtige verhalen, scènes uit het leven van een Iraakse jongen die naar België verhuist en daar opgroeit, liedjes, doorgedraaide sessies bij de therapeut en fragmenten van de grote Libanese zangeres Fairuz, de ‘naaste van de maan’, die hij aanbidt. Alles met de juiste lading, met humor en vaart, en een grote zeggingskracht. En dan zijn er ook nog de pakkende beeldende scènes waarin hij met onvermoede kracht zijn decor te lijf gaat of met een lap stof en een granaatappel het wezen van de vrouw weet te vangen. En al die tijd is hij bezig om te worden wie hij is. Een zoektocht naar vrede.

Vanaf de contrastrijke proloog tot de allerlaatste minuut neemt Haider zijn publiek mee op een trip. Wat kan deze acteur veel. Hij is innemend en onberekenbaar. Hij is abstract en eerlijk. Breekbaar en hard. Mannelijk en vrouwelijk. Waar zijn hart moet zitten heeft hij een krater, zegt zijn therapeut, maar hij zingt Jacques Brels ‘Mijn vlakke land’ in het Arabisch en dat is zo’n schitterende manier om zijn positie samen te vatten dat je niet gelooft dat er iets mis is met zijn hart.

Je moet blijven kijken. Haider Al Timimi laat zijn publiek meemaken hoe het is om te worden wie je wilt zijn als je achtergrond uit twee culturen bestaat. Ich bin wie du, maar ook weer net niet. Wat een rijkdom aan associaties dat geeft, maar ook hoe dat je splijt. Hoe je niet alles kunt meenemen en hoe de keuzes je soms overvallen. Hoe je moet breken met wie je was, en wie bij je was, om te worden wie je bent. Een verlangen naar vrede.