Remko Vrijdag, ex-Vliegende Panters, en Martine Sandifort, ex-Klaasen en Sandifort, hebben samen een theatervoorstelling gemaakt. Hulphond is een voortzetting van de voorstelling die ze in de zomer op De Parade brachten. Het is een van die voorstellingen waarvoor je, gezien hun achtergronden en talenten, echt nieuwsgierig naar het theater gaat. Dus als je na tachtig minuten weer buiten staat en je afvraagt: ‘wáár heb ik in godsnaam naar zitten kijken?’ dan is er iets niet helemaal goed gegaan. Ergens. Maar is dat bij hen? Of bij jou?

Het begint allemaal veelbelovend. De revueachtige opening met het voorstellen van de spelers, druipend van eigen roem, is echt verschrikkelijk, maar zo over the top dat het wel iets geestigs krijgt. Een terugblik op de jaren dat ze om ‘gezondheidsredenen’ niet op het podium stonden en elkaar in een kliniek in Schotland tegen het lijf liepen, eindigt met het klassieke lied Het lachen van Friso Wiegersma. Mooi! En prachtig is later ook het duet De pijn is weg van The Shooting Party.

De sketch met Sandifort als een Amsterdamse kenau, die haar sullige man opdraagt een hulphond voor haar te gaan regelen, is hilarisch. Vooral als haar man zegt dat ze daar ‘een handicap voor moet hebben.’ Dan ga je er eens goed voor zitten. Voor twee jongeren die aan zelfmutilatie doen en een date hebben, eindigend in een puik rapnummer. Daarnaast echter stort het hele bouwwerkje ook geregeld in met platte, nietszeggende, flauwe sketches.

Een voorstelling vol sneue typetjes met gebreken en gekke stemmetjes kan vermakelijk zijn, maar kan ook doorschieten. In Hulphond wordt alles wel erg moddervet uitgeserveerd. Daar komt weer een hysterisch wijf, een gekke bek, een dialectje en een nasaal stemmetje. Kans op mededogen krijg je zo niet. Een boodschap hoeft het heus niet te hebben, maar het mag best eens gaan schrijnen. De vraag die ze zelf aan het einde stellen, of ze zich de hele avond achter die rare stemmetjes hebben verstopt, wordt niet beantwoord. Dat is irritant en tegelijk ook intrigerend.

Tenenkrommend schuifdeuren-cabaret is het soms. O ja? Maar dan zit je tóch weer keihard te lachen om de twee doven die een aria uit Die Zauberflöte zingen en dat alleen maar in één toonsoort kunnen! Het nadoen van mensen met gebreken (en van boer Aad en boerin Henrieke uit Boer Zoekt Vrouw) werkt altijd op de meeste lachspieren. En die zoekt het duo schaamteloos op.

(foto: Bob Bronshoff)