Het welkom is hartelijk. Handen worden geschud, stevig gedrukt, alle schoenen voor de buitendeur gezet. Er zijn Egyptische stoffen en Perzische tapijten, waarop het zacht zitten is. Het eerste lied wordt al snel ingezet door Nawras Altaky. Een half jaar geleden kwam de jonge Syriër naar Nederland, nu zingt hij in het Arabisch op de Parade. ‘Ik hou van Holland’, verklaart acteur Sabri Saad El Hamus even later, ‘maar is die liefde wederzijds?’ Ik houd van Holland / Baheb Holanda is een ontwapenende voorstelling over vluchten en thuiskomen, die vrolijk stemt, maar niet kritiekloos is.

In regie van Marien Jongewaard en met teksten van Magne van den Berg vertelt Saad El Hamus zijn levensverhaal. Hoe hij eind jaren zeventig aankwam in Amsterdam als ‘erotisch vluchteling’, een jonge Egyptenaar op zoek naar een ander leven. Hij voelde zich meteen omarmd door de stad, door zoveel levenslust en vrijheid. De Nederlanders waren een geïnteresseerd en open volkje.

Altaky vluchtte ruim 35 jaar later naar het land waar het ‘altijd lekker weer’ is en stikt van de ‘vrolijke mensen’. In een verhalende reis door de tijd, waarbij Saad El Hamus het publiek aan de hand heeft, krimpt de tolerantie steeds verder. Totdat een jonge Syriër, naarstig op zoek naar de plek waar hij moet optreden, nog nauwelijks iemand kan vinden die hem de weg wil wijzen.

Na iedere vertelling valt Altaky in met een lied. Muzikaal wordt hij begeleid door Nizar Rohana (op de Arabische oed) en Modar Salameh (percussie). De afgestudeerde student klassieke Arabische muziek vult de tent met zijn heldere stem terwijl hij over de kleden schrijdt. Wat aan routine ontbreekt, compenseert hij met charme. Daarbij is Saad El Hamus een prettige verteller, die exact de juiste toon weet te vinden: vriendelijk, maar confronterend. In samenspel met de muzikanten ontstaat een kleurrijk palet van scènes dat, ondanks de kritische ondertoon, vrolijk stemt. Ik houd van Holland is een intieme zoektocht naar verbinding, die grote thema’s raakt. Wie wil dansen, staat op van het Perzisch tapijt. Blijven zitten is ook prima, maar uiteindelijk klapt bijna iedereen mee op de klanken van de oed.