Op zijn buik schrijft acteur Vincent Rietveld met neonroze lippenstift ‘love’. Vervolgens tekent hij daarboven een euroteken. Liefde en marktwerking komen samen in het hoerenbestaan. Maar ook overgave en opoffering. In Hoer verweven tekstschrijver Rob de Graaf en regisseur en speler Marien Jongewaard verschillende monologen aaneen tot een slimme, mooie voorstelling.

In een rommelig decor met stukken linoleum, tl-bakken, een barkruk met ‘kuthoer’ op de rand geschreven en een knuffelwalvis waar de vulling uitpuilt, brengen Vincent Rietveld en Cas Enklaar een serie monologen van verschillende hoeren. De veertienjarige ballerina die verliefd is op Omar die haar pijn doet, maar dat niet zo meent. De hoer die alles doet voor haar kind. De vrouw in een kamp die haar lichaam geeft aan een bewaker om hem een moment te geven om alles te ontvluchten. De hoer die fulmineert tegen de man die de prins op het witte paard denkt te kunnen zijn. De hoer die zichzelf vergelijkt met Florence Nightingale en Moeder Teresa omdat zij de mannen, zonder vooroordeel, binnen laat en ze heelt. Als intermezzo tussen de monologen zien we één keer de hoerenloper. Marien Jongewaard laat, met zijn bekende intense spel, een man zien die gedreven door zijn drang, een vrouw zoekt om zijn frustratie en ‘teleurstelling er uit te ejaculeren’.

Hoer is een slimme voorstelling waarin verbanden worden gelegd tussen het hoerenleven, de markteconomie, het christendom en de kunst. De monologen tezamen vormen een beeld van de hoer als de dienstbare brenger van verlichting door het bieden van de illusie van de liefde. Zonder daarin al te romantisch of te sentimenteel te worden. Dat de dynamiek van de voorstelling zo nu en dan inzakt, wordt gecompenseerd door het mooie spel van Cas Enklaar en Vincent Rietveld en hun echte/gespeelde liefdevolle uitnodiging aan het eind van de voorstelling.

(foto: Sanne Peper)