De zaal van het Haagse theater Korzo is ditmaal niet slechts gebruikt om een voorstelling in te presenteren. Iván Pérez nam de eigenschappen van de zaal als uitgangspunt en integreerde ze in Hide and seek. Zijn choreografie maakt duidelijk dat de ruimte een metafoor is voor Lebensraum; ze is je gegeven, dus gá ervoor en maak er wat moois van.

Twee mannen bevinden zich op het toneel. De een beweegt rustig en afwachtend, de ander oogt ongeduldiger en meer gespannen. Een vrouw in rode jurk nadert en de passie laait op. In het sculpturale openingstrio is zij danspartner voor allebei. De twee zullen de hele voorstelling de vloer niet verlaten.

De ruimte wordt begrensd door het warmgekleurde hout van de onbedekte vloer, het ruwe baksteen en het beton van de muren, het koude staal van de deuren. Met behulp van het uitgekiende lichtplan wordt hij geheel of gedeeltelijk ontsloten, met zonlicht bestreken of in aardedonker gevangen. Hij wordt in trilling gebracht door de speciaal voor de voorstelling gecomponeerde muziek van Aaron Martin en Rutger Zuydervelt, die de sfeer aangenaam of juist verontrustend maakt. En hij wordt gedeeld met onverwachts verschijnende vrouwen, die letterlijk deuren openen en hun erotiserende, strijdlustige of rustgevende energie laten binnenstromen. Zo worden de twee mannen telkens geconfronteerd met veranderingen om hen heen: kansen en bedreigingen die van boven komen of van buiten.

De kansen en bedreigingen komen ook van binnenuit, zo zien we in het middendeel van de voorstelling. De ruimte is gehuld in donker, het is het koud-groenige licht dat we kennen van filmscènes in een donker bos. Degene die erdoorheen loopt ziet geen hand voor ogen, de kijker neemt hem net nog waar. Op die plek heersen heksen en demonen en komt de donkere kant van een van de mannen naar boven. Hij gebruikt brute kracht om van een vrouw te nemen wat ze hem niet geeft. Hij raakt in gevecht met de andere man. Hij komt zichzelf tegen.

Gaandeweg ontstaat de indruk dat de twee mannen verschillende eigenschappen van eenzelfde persoon belichamen. Wat we eigenlijk zien is een man en zijn schaduw, zijn alter ego, zijn geweten. Het verstoppertje spelen uit de titel verwijst daarmee niet alleen naar de ruimte ingaan en de ander tegenkomen, maar ook naar het niet van jezelf weglopen en jezelf vinden. Zo staat de ruimte waar het tweetal niet uit komt voor de beperkte ruimte die kan heersen in de eigen geest. Kijk jezelf diep in de ogen, aanschouw die andere kant in jezelf, deal met alles wat op je pad komt en je hebt de sleutel om de deuren om je heen te openen. Daarmee is Hide and seek een dansvoorstelling die uitnodigt tot reflectie en dat is iets moois om mee te nemen naar buiten.

(foto: Robert Benschop)