Als je de onzichtbare verbindingen in de wereld zichtbaar maakt, bijvoorbeeld met een touw, zit de wereld voor je het weet zo vol met kruisende lijnen dat hij nauwelijks meer te zien is. Het verhaal van de getallen van Maas geeft mensen van acht en ouder zowel inzicht in wat er is, als in hoe je dat behapbaar weergeeft. Moniek Merkx regisseerde de speelse, mooi vormgegeven voorstelling.

Eerst was er niets. Daarmee begint Het verhaal van de getallen, en dat laat meteen zien hoe onmetelijk het onderwerp is. In de projectie op de achterwand groeit de punt boven niets uit tot iets. Dan verschijnt er een mens, en komt er een tweede bij. De man, die zich 1 noemt (Rutger Remkes), is tegen gedoe en alles wat onverwacht is en risico met zich meebrengt. Nummer 2 (Hanne Struyf) is een fladderige onderzoekster. Ze maakt vuur met wee stokken, die ze eerst nauwkeurig heeft geteld.

Als de derde (Rutger Tummers) op het toneel verschijnt, krijgen de getallen nog meer mogelijkheden: hij is de denker die beseft wat je er allemaal mee kunt. Konijntjes vermenigvuldigen bijvoorbeeld. Met hem komt ook de jaloezie binnen; een beetje flauw, want al te voor de hand liggend, maar dramaturgisch begrijpelijk. Dame nummer 2 dartelt vrolijk om heren 1 en 3. De drie acteurs spelen redelijk fris, maar het lijkt in het jeugdtheater niet eenvoudig om los te komen van het nogal expliciterende jeugdtheatertoontje. Tummers heeft er het minst last van.

Op wiskundig gebied komt er in Het verhaal van de getallen van alles voorbij: verzamelingen en deelverzamelingen, de reeks van Fibonacci, ordenen, (on)meetbaarheid, verhoudingen, het gevangenendilemma, de wonderbaarlijke functie van de nul. Met cijfers kun je heel veel meten, vergelijken, rubriceren en vastleggen, maar sommige dingen ook helemaal niet. Vriendschap bijvoorbeeld.

Een voorstelling die in een uur de wereld wil uitleggen, de wetenschapsgeschiedenis van niets tot de computer, en ook nog wat intermenselijke verhoudingen meeneemt, doet wel een absurd brede greep. Dat is een bezwaar, maar zij brengt ook werkelijk wat over van de fascinatie voor wiskunde waar het allemaal om begonnen is. De sterke animaties van Wouter van Reek spelen daarbij een belangrijke rol. Zijn bewegende tekeningen laten punten met elkaar stoeien, verbeelden spetterende gevechten en zorgen voor het decor van mensen die naar het verdwijnpunt aan de horizon rennen. Het verhaal van de getallen gaat bijna honderd keer het land in, waarvan meer dan tweederde voor scholen.

Foto: Phile Deprez