Het Haagse productiehuis Korzo is een van de belangrijkste kweekbakken van choreografisch talent in Nederland. Met Het Nederlands Danstheater en het conservatorium heeft Korzo prettige toeleveranciers in de buurt. Vier opkomende dansmakers uit de Korzo-stal presenteren zich in Here we live and now. Met goed gedanste, heel uiteenlopende stukken.

Ik heb een kamer nog nooit zo vrolijk ingericht zien worden als in They will come van Miguel Oliveira. Clara Villalba manipuleert in dienstmeisjeskostuum vrolijk met kleedjes, vazen en bloemen. Via draaien, vallen, sprongen en pirouetjes zet ze de bloemen in de vaas op het kleedje op de tafel. Ze danst uitbundig. En met humor – dat is niet iedereen gegeven.

Buiten haar gezichtsveld gooit een gemaskerde man in het zwart, gedanst door choreograaf Miguel Oliveira, alles weer overhoop. Het duurt een tijdje voordat het dienstmeisje de bron van haar problemen betrapt. Intussen gaat ze stug door met haar geredder, tussendoor de schim bevechtend. Als ze geen weerstand meer biedt maar vriendschap met hem sluit, lukt het haar pas te doen wat ze zich voorgenomen had. Het klinkt als een levensles.

Liefde is mooi en zeer aan te raden, maar kan ook een obsessie worden. Daarover gaat Șeytan tüyü (Duivelsveer) van Rutkay Özpinar. Bij een liefdespaar (Jaroslava Janečková en Thibaut Desaules) lijkt alles koek en ei, maar achter op het toneel verschijnt een duiveltje (Özpinar zelf). Hij staat voor de duistere kant die we allemaal in ons hebben en is de grote ontregelaar tussen vriend en vriendin; als man in rok staat hij er zichtbaar tussen. Hij is de manipulator tussen twee veel naïevere personages en geniet daar zichtbaar van.

De meest abstracte choreografie is Seeking still van Jianhui Wang: dans als moderne kunst. Het witte speelvlak krult rechtsachter omhoog, aan de voorkant loopt er een rode lijn overheen. De patronen die de drie dansers (Jaroslava Janečková, Orla McCarthy en Jernej Bizjak) eroverheen maken, vaak cirkelend, transformeren het vlak. Ze volgen de rode lijnen met een speciale interesse. Later trekt een danseres een lichtsnoer vanaf de opgekrulde punt dwars over het vlak: lijn en belichting tegelijk.

Șeytan tüyü en Seeking still lijken nog niet helemaal af: het einde komt op een wat willekeurig moment, de compositie is nog geen hechte eenheid. Doubleyou van Wubkje Kuindersma heeft die voldragenheid wel. Het uitgangspunt is het schilderij La réproduction interdite van Magritte: de man die in de spiegel kijkt die hem niet terug aankijkt, maar van wie je opnieuw het achterhoofd ziet. Aan het begin staat een van de mannen de afbeelding te bekijken met een lijst in zijn hand. Dan begint de dans. In verschillende lichtcirkels pakken Diego Tortelli en Kevin Quinaou hun ruime bewegingen van elkaar over. Ze lijken op elkaar, wat natuurlijk de bedoeling is in dit spel van spiegelen, maar dan net niet volgens de wetten van de optica. In de geprojecteerde zinnetjes zit steeds een paradox: Think What Is Not Spoken, Trust Waits In Nasty Spaces, To Win I Now Surrender. Neem de beginletters en je krijgt TWINS. Deze tweeling komt los van het spiegelen: de mannen zoeken elkaar op en komen los van elkaar. Doubleyou is een elegant, krachtig mannenduet en de sterke afsluiting van een kwartet nieuwe choreografieën.

Foto Doubleyou: Robert Benschop