In het pikkedonker begint het: het geluid. Eerst een donkere en indringende beat, daarbij wat heldere pling-plong geluiden. Het is dreunend, zoemend. Muziek kun je dit bijna niet noemen. Geleidelijk wordt het geluid grimmiger en heftiger, daarna opzwepend, trance-achtig en uiteindelijk suizend. In het uur dat de dansvoorstelling Grind van Jefta van Dither duurt, is het geluid allesomvattend. Alsof je in het midden van een duistere oorkaan staat.

Vanuit het duister begint ook het – beperkte – zicht. Tegen een lichte achtergrond is een schim amper zichtbaar. Zijn bovenlijf beweegt heftig heen en weer, een pompende beweging. Dan dwaalt het zachte, pulserende licht verder, de schim verdwijnt. Als hij weer zichtbaar wordt, zijn zijn bewegingen nog heviger. Ligt daar een mens op de vloer? Hij lijkt wel op iemand in te slaan. Nog steeds dat pulserende zachte licht, waardoor het raden blijft wat er op de vloer gebeurt en op welke afstand.

Grind is een groot spel met de waarneming waarin Van Dinther zijn lichaam als bijna amorf materiaal presenteert. Met schaduw en stroboscoop maakt hij het onmogelijke mogelijk. Zo komt bijvoorbeeld zijn schaduw, terwijl hij aan een lange zwarte kabel trekt, los van zijn lichaam en gaat een eigen leven leiden. Als Van Dinther daarna schokkend over de vloer beweegt, bewegen zijn hoofd en handen schijnbaar los van zijn lijf. En door heftig te trillen wordt even later zijn lijf van elastiek. De contouren van zijn schouders en heupen golven alsof ze vloeibaar zijn. Door de nabeelden van de lichtflitsen krijgen de bewegingen soms het karakter van een oude zwart-wit film.

Van Dinther roept met Grind de meest uiteenlopende associaties op. Eerst denk je nog naar een tekenfilmfiguur te kijken maar al snel slaat de angst je om het hart bij de gedachte aan een slachtpartij. Dan ineens komt een paardenmenner voorbij, loop je door een tropische moesson, cirkelen racemotoren om je heen of komt er een helikopter overgevlogen. De voorstelling is door de vervlechting van geluid, licht en beweging een fascinerende, meeslepende maar ook angstaanjagende ervaring, niet geschikt voor mensen met een zwakke maag. Op onvaste benen, met wazige ogen en tuitende oren laat de oorkaan van Grind je verbijsterd weer achter.