Niet veel cabaretiers durven zich zo kwetsbaar op te stellen als Marc-Marie Huijbregts (1964). In zijn nieuwste voorstelling  gaat het niet zozeer over zijn jeugd en familie, maar blijft het gelukkig iets meer bij de huidige tijd. Echt verrassend is het allemaal niet, onderhoudend humoristisch des te meer.

Bij Huijbregts is een thema als schaamte zowel onder de oppervlakte als expliciet aanwezig. Schaamte om wie hij is, schaamte om zijn homoseksualiteit, schaamte om zijn angsten. Niet zelden levert dat aardige grappen op, die hun oorsprong vinden in korte inleidingen met spotlicht. Die inleidingen zijn niet veel meer dan wat verbeterpunten die Huijbregts voor zichzelf opsomt, maar komen krachtig over door zijn breekbare dictie. Het geeft het programma een mooie houvast, al hebben de grappen ook een hoog moppengehalte. Huijbregts werkt duidelijk toe naar een clou en begint daarna weer van voren af aan. Overzichtelijk, maar ook wat doorzichtig.

Dat neemt niet weg dat de opbouw sterk is en de grappen de maximale uitwerking hebben. Of het nou gaat om Het Familiediner, een bloederige regisseursauditie of dwergen; de knerpende stem en de ontspannen houding van Huijgbregts zorgen voor de nodige hilariteit. Het sterkst is daarbij zijn opsomming over restaurants die hij heeft bezocht, en de bizarre situaties die zich daar hebben voorgedaan. Helaas komt hij daarna met een wat flauwe imitatie van de Vlaamse presentator Paul Jambers en vertelt hij over een gênante situatie bij een Belgisch tv-programma. Daarna herpakt hij zich echter goed met sketches over opruimgoeroe Marie Kondo, en komt hij met een oude opname met Maartje van Wegen en Ivo Niehe. Met subtiele tussenzinnetjes weet hij de lach bovendien goed uit te rollen.

Toch blijft de inhoud van Huijbregts altijd wel iets onschuldigs behouden, wat tegelijkertijd de charme is maar ook een mierzoete nasmaak heeft. De bevlogenheid waarmee Huijbregts vertelt en het gemak waarmee hij zich over het podium beweegt, maken veel goed. Daarmee is Getekend een onderhoudend programma geworden, zonder dat het echt tot nieuwe inzichten leidt. De pijn van Huijbregts kennen we inmiddels wel, hoe tergend dat ook om aan te horen is. Onder meer zijn geaardheidheid blijft hem parten spelen, een maar niet wegebbende schaamte die een deken legt over zijn bestaan. Ironisch genoeg is het juist die schaamte die de voedingsbodem is voor zijn programma’s. Hopelijk weet hij de volgende keer meer verrassende elementen toe te voegen.

Ontwerp beeld: Studio Boot