Je kunt zingen, je kunt acteren, je hebt vrij in de zomer en je zoekt een publiek. Dan zou De Parade wel eens dé oplossing kunnen zijn. Vier getalenteerde twintigers verenigden zich in The Gentle Men en kwamen terecht in de theatertoren op De Parade in Den Haag.

Het begin is sterk. De vier jonge mannen met theatermaskers van verschillende emoties op hun hoofden buigen voorover, spreiden hun armen en beginnen als bijzondere wezentjes een wo wo-kwartet. Het ziet er goed uit. Met die eendrachtige harmonie is het snel over: over het algemeen gaat het in Gentle men over machtsverhoudingen: over waarom ze juist níet bij elkaar passen, over wie er buiten de groep valt, bijvoorbeeld omdat hij de anderen niet begrijpt. Drie Gentle Men meppen nummer vier genadeloos op zijn rug met kunststof buizenisolatiemateriaal. Eén bedelt een rondje langs het publiek: heeft u een kleinigheidje voor mij? Eén van de vier weet niet meer hoe het vrouwelijke geslachtsorgaan ook al weer precies heet. Is die nog maagd? Een man vertelt een verhaal, de andere moet het uitbeelden, inclusief uitkleden en zich aftrekken. Iemand maakt een afspraakje dat volgens de anderen niet door de beugel kan.

Dorian Bindels, Roderick Bredenoord, Job Römer en Jonata Taal zijn niet al te lang geleden afgestudeerde theatermakers. Ze hebben al ervaring opgedaan bij onder meer het Noord Nederlands Toneel, De nachtdieren en de musical Soldaat van Oranje. Talent is het probleem niet.

Tussen hun gekibbel door zingen ze. Dat doen ze goed, maar nogal ingetogen. En de theatertoren is niet de plek voor ingetogenheid. Die slaagt er namelijk nogal goed in om zoveel mogelijk Paradegeluid te verzamelen. In containers aan de voet van de toren zijn voorstellingen, daaromheen eten en drinken veel mensen en proberen parademakers publiek naar hun voorstellingen te lokken. Probeer dan maar eens je delicate vierstemmige harmonieën over te brengen.

Maar dat is nog niet het grootste probleem van de voorstelling Gentle men. Het mankement is dat het de makers ontbreekt aan een goed verhaal. Anders gezegd, ze hebben te weinig te vertellen en hun acts zijn niet puntig genoeg. Er zijn kennelijk volop conflicten in de groep, maar ze zijn slecht voorbereid en uitgewerkt. Hun quasi-poëtische taal treft geen doel. Dat is dus de volgende opgave. De Parade lijkt een zorgeloze plek waar alles kan op theatergebied, maar het is nog niet zo gemakkelijk om je daar te handhaven. Er gelden andere wetten dan in het theater, maar zoals overal moet je een manier vinden om je publiek aan je te binden.