Ronald Goedemondt laat met Geen sprake van zien nog altijd een sterke en originele stand-up comedian te zijn, die van elke kleine ergernis een heroïsch verhaal weet te maken. Het is misschien niet vernieuwend wat Goedemondt doet – hij werkt vooral verder aan het perfectioneren van zijn personage en speelstijl – het is wel van goede kwaliteit.

Of het nu gaat om zijn stofzuiger die voortdurend omvalt of over de verse jus d’orange in cafés die helemaal niet vers is, Goedemondt maakt er prachtig, tragikomisch cabaret van. Dat heeft niet alleen te maken met die verhalen zelf, maar ook met het personage dat die verhalen vertelt. Goedemondt is een echte character comedian, die een uitvergrote versie van zichzelf speelt: een opgefokte en paranoïde man die zich altijd buitenstaander voelt, in zijn eigen wereld leeft en maar moeilijk contact kan maken met anderen. Hij heeft dit personage in de loop der jaren steeds beter onder de knie gekregen en het is dit personage dat zijn verhalen een mooie, tragische diepgang geeft. Dit personage draagt ook zeker bij aan het komische effect van Goedemondts cabaret: met zijn speelstijl en typische manier van spreken (‘Godverdomme, nondeju!’) heeft hij de lachers meteen op zijn hand.

Wat niet zo goed werkt is de manier waarop Goedemondt, samen met regisseur Martijn Bouwman, heeft geprobeerd een centraal thema in de voorstelling aan te brengen. Goedemondt wil het hebben over zijn veertigersdilemma: hij is ouder geworden en zijn lichaam functioneert niet meer zoals vroeger, hij heeft een vrouw en kinderen en is daarmee zijn vrijheid kwijtgeraakt en hij heeft al vier therapeuten de deur gewezen. Dat thema speelt hij soms iets te veel uit. Zo bouwt hij een aantal serieuze en kwetsbare momenten in om te vertellen over zijn ervaringen met therapie. Die vorm van kwetsbaarheid past niet goed bij Goedemondts personage, dat zijn kwetsbaarheid juist probeert weg te moffelen en precies dáárom zo tragisch is. Hier komt bij dat sommige van Goedemondts verhalen nét iets te gemakzuchtig zijn. Bijvoorbeeld zijn verhaal over een mislukte vakantie in een krakkemikkig busje, dat te weinig originele gedachtekronkels bevat en het vooral van timing en spel moet hebben.

Gelukkig staan hier veel sterke verhalen tegenover. Zo beschrijft hij een grappige situatie bij de Action, waar hij probeert af te dingen op een product dat al heel goedkoop was. En vertelt hij over een bezoekje aan een aquarium, dat uitmondt in een fantastische Jort Kelder-imitatie. Voor de liefhebbers van Goedemondts cabaret valt er ook in deze voorstelling dus uiteindelijk genoeg te lachen.

Foto: Bob Bronshoff