Hoe combineer je een les over zon, maan en planeten met een geschiedenisles over Galileo Galilei zonder dat het daadwerkelijk een les wordt? Theater Sonnevanck doet het en heel veel meer. Want het publiek leert niet alleen daadwerkelijk van alles over ons zonnestelsel, maar wordt ook uitgedaagd zelf na te denken. Wat zie ik nou eigenlijk? Wat is echt belangrijk? Doe ik wat ik zelf wil? Wat is het verschil tussen bewering en bewijs? Dat alles in een voorstelling die ontroerend, hilarisch en heerlijk ontregelend is.

Wanhopig wordt Celeste ervan. Hoewel haar vader Galileo beterschap heeft beloofd, houdt hij zich nog altijd niet aan de regels van het Ministerie. Dat hij bij het zingen niet op het kruisje blijft staan is lastig, maar dat hij maar blijft verkondigen dat de maan foeilelijk is en de mens niets voorstelt, heeft grote consequenties. Ouders en leerkrachten hebben geklaagd. Als hij zo door blijft gaan, wordt hij op non-actief gesteld als presentator van Dichter bij de wetenschap. Hij krijgt nog één kans.

Maar Galileo is geen gewone wetenschapper, geen gewone vader. Hij vindt iedereen dom en leeft na het overlijden van zijn vrouw alleen voor zijn ontdekkingen, maar vergeet zijn eigen dochter, door hem Sukkeltje genoemd. Hij is snel afgeleid, houdt geen enkele rekening met zijn publiek en stuitert als een ADHD-er met een overdosis suiker over het toneel.

Dat toneel is er niet echt. Deze voorstelling is gemaakt om op scholen te spelen, een decor ontbreekt. Veel meer dan een keyboard, een lamp, een paar ballen, een iPad, alle mogelijke soorten oranje fruit en een tafel zijn niet nodig voor het college dat Galileo in moordend tempo en met bar weinig geduld afsteekt.

Maar dan grijpt het Ministerie in. Dat kleine dingetje dat de ambtenaar van het Ministerie aan het begin van de voorstelling achteloos testte, blijkt alles opgenomen te hebben. En is nu een stok om mee te slaan. Galileo moet zijn boodschap herzien, anders wordt Celeste aan Jeugdzorg overgeleverd. En dan blijken vader en dochter allebei bereid zich op te offeren en krijgt het publiek niet voor het eerst een grote rol.

De kracht van Galileo is dat het publiek voortdurend bij de voorstelling betrokken wordt. Ongeduldig en gehaast door Galileo (Daniel Cornelissen), bijna terloops door de ambtenaar (ook Daniel Cornelissen) en vol emotie door Celeste (een prachtrol van Jip Smit). Zij vindt haar vader ook vaak knettergek, maar als een kind uit het publiek dat roept, verdedigt zij haar vader vurig. En zelfs het enge geluid van de lege ruimte neemt zij, nadat het Ministerie het manuscript van haar vader in beslag heeft genomen, samen met het publiek opnieuw op.

Met Galileo geeft Theater Sonnevanck het ultieme kosmische onderwijs, vol interactie en personages die je niet snel meer vergeet.

Foto: Edwin Deen