De Keniaan Ogutu Muraya is op zoek naar nieuwe hedendaagse vormen van storytelling. In zijn werk gebruikt hij onder meer film. De solo Fractured Memories is een gelaagde en visuele performance waarin Muraya de gevolgen van het kolonialisme en de waarden van een permanent onderdrukte cultuur bevraagt. Met veel gevoel voor poëzie verweeft Muraya zijn persoonlijke verhaal met historische archieven.

Rode draad in de solo Fractured Memories is een reenacment van een bijzonder congres met zwarte schrijvers, kunstenaars en filosofen, gehouden aan de Sorbonne in Parijs in 1956. James Baldwin deed er verslag van in Princes and Powers, het essay waaromheen Ogutu Muraya zijn voorstelling bouwt. Fragmenten van het relaas, dat ook vooraanstaande zwarte activisten als Aimé Césaire citeert, verwerkt hij behendig in zowel gesproken als geprojecteerde teksten. Daarnaast plaatst hij zijn eigen ervaringen; het verhaal van een familie die poogt te overleven in het constante geweld van politieke spanningen.

Muraya ondersteunt zijn gefragmenteerde vertelling met uiteenlopende beelden. Zo haalt hij zijn aanvankelijke narratieve insteek direct onder uit met prachtige, verstilde zwart-witbeelden van kwallen en zet hij het verslag van het verhitte, verbale congres uit 1956 op die manier af tegen de stilte. Het niets dat alles omvat. Aan dat niets – dat tegelijk alles is – refereert hij ook later in zijn performance in een even poëtische als filosofische verhandeling over het getal nul.

Soms heeft het filmmateriaal van Fractured Memories een documentair karakter, een andere keer filmt Muraya zichzelf in zijn atelier of zoomt hij in op zijn handen om zo live gesproken delen van de voorstelling te ondersteunen. Een geestige videomontage halverwege de voorstelling goochelt met het levensgrote, expressieve gezicht van Baldwin. Speels verknipt Muraya zijn materiaal tot een hedendaagse multimediale collage, die ergens ver weg wel doet denken aan het werk van William Kentridge.

Alle ingrediënten tezamen dienen een groter doel. Zonder oordeel probeert Muraya de complexe erfenis te verbeelden, die voortkomt uit een lange geschiedenis van kolonialisme en slavernij. Hoe overleeft een cultuur die jarenlang is onderdrukt? Het zijn de grote vragen waar Muraya antwoord op zoekt en vindt in zijn eigen bescheiden werk. Net als Kentridge mengt hij theatrale elementen met film en onderschrijft hij zijn onderwerp consequent met zwart-witbeelden. Het licht is minimaal en beperkt tot enkele lampen op het toneel, dat kenmerkt een sobere aanpak. Muraya heeft niet veel nodig, maar zegt daarmee des te meer.