Op een begraafplaats dient het te regenen. Dat hebben ze bij Vis à Vis goed begrepen. Dus als ons voor het eerst een blik gegund wordt op het keurig aangeharkte dodenplantsoentje achter de kweekvleesfabriek van de gebroeders Van Rees begint heel zachtjes de motregen neer te dalen. Je tuurt de hemel af. Dit is wel een heel bijzonder special effect. Waar in godsnaam hebben die duivelskunstenaars van Vis à Vis  hun sproeimachine verstopt?

Nergens dus. Het vernevelde water is een cadeautje van de weergoden, met perfect timing overhandigd aan de theatergroep die met haar spektakelstukken zo graag de hogere machten mag uitdagen. Ook weer met EXIT, de jubileumvoorstelling die wordt uitgebracht in het 25e jaar van haar bestaan. Voordat de voorstelling goed en wel begonnen is hebben we al een dame hoog door de lucht zien fietsen.

Tot dit staaltje luchtacrobatiek blijft het overigens beperkt. EXIT speelt zich voor de rest op de grond af. Of liever: daaronder.  Speciaal voor de voorstelling heeft Vis à Vis, die sinds 2007 domicilie houdt op een terrein in de buurt van het Almeerderstrand,  de bodem afgegraven en volgeplempt met schachten en sleuven. Lekker handig. Nu kan een speler de vijver instorten, ogenschijnlijk niet meer boven water komen en toch plots in een volgende scène opduiken.

EXIT volgt twee broers uit een ambachtelijke slagersfamilie, Dick en Barry van Rees. Ze ontdekken dat ze een hoop dierenleed kunnen vermijden door zelf vleselijke lekkernijen in hun eigen lab te kweken. Hun slimme en snelle kweekvlees is een groot succes en trekt zelfs de aandacht van Chinese investeerders. Die willen het eeuwenoude familiebedrijf overnemen.

Hier begint het drama. Dick ruikt kansen (ook voor zijn prille geëxperimenteer met klonen), Barry wil de zaak niet te grabbel gooien. De tegenstellingen zijn onoverbrugbaar en de wegen van de broers scheiden. Totdat ze elkaar weer treffen op de eerder genoemde begraafplaats, in feite de showroom van een bedrijf dat begrafenissen op maat levert.  Wilt u een I-hate-my-family-funeral? Of liever een uitbundige Mexicaanse? Geen probleem: u vraagt, wij leveren.

Dit klinkt als een volstrekt onwaarschijnlijk en onsamenhangend verhaal en, helaas, dat is het ook. Nu is dat wel vaker aan de hand bij Vis à Vis maar eventuele plotgaten werden eerder zorgvuldig gedicht met pure slapstick of spectaculaire effecten. Daarvan is in EXIT geen sprake. Hoe indrukwekkend het interieur van de Van Rees-fabriek ook is en hoe veel respect je ook wil opbrengen voor het titanenwerk dat is verricht om alles te laten functioneren: uiteindelijk laat het je onberoerd. De grapdichtheid is te laag, het verhaal te ver gezocht en, de doodsteek, het tempo is over de hele linie te slepend.

Het lijkt erop dat de meeste energie voor het maken van deze voorstelling is gaan zitten in hetgeen zich ondergronds afspeelt. Daar wordt ons echter geen kijkje gegund. Nu moeten we het doen met de gigantische hand van God, een letterlijke deus ex machina, die tegen het eind van de voorstelling uit de hemel nederdaalt. Maar die helpt dan al niet meer.

foto: Juliette Veckens