Het is nacht en er is slecht weer op komst. Slecht weer voor hakken. Toch parkeert de vrouw met de hoge schoenen haar auto op de vluchtstrook en loopt het weiland in richting een drive-in restaurant. Voor de praatpaal plaatst ze haar bestelling. Achter de paal zit Brian. In het gesprek dat zich tussen de twee ontspint raakt de bestelde hamburger steeds verder op de achtergrond.

Berg & Bos staat voor de jonge theatermakers Maurits van den Berg (acteur, 1983) en Rik van den Bos (schrijver, 1982). Eerder speelden ze op zomerfestivals. Nu is er de lunchvoorstelling Drive-in, een toneeltekst voor twee acteurs over de beknellende banden van de moderne maatschappij. Net als Van den Bos’ debuut Berm (2009), destijds gespeeld door moeder en dochter Henny Orri en Diane Lensink,  is het stuk gesitueerd op een desolaat stukje niemandsland waar zich een existentieel, vervreemdend gesprek ontrolt.

De vrouw, Shirley (Sarah Moeremans) en de man kennen elkaar niet. Aanvankelijk overheerst in hun contact verbazing (hij), agitatie (zij) en onbegrip (beiden). Hij probeert hun gesprek formeel te houden (‘we hebben met bepaalde omgangsnormen te maken, als we die laten vieren is het eind zoek’), maar zij laat zich niet wegsturen. De vrouw is gedesillusioneerd door haar werk, de man durft nog te dromen dat hij een verschil kan maken. Beiden zijn op zoek naar iets wezenlijks, naar troost. Maar daarvoor moet je je wel durven blootgeven.

Sanne van Rijn koos voor een regie die even statisch als intrigerend is. Na een monoloog van een voice-over waarbij de acteurs onherkenbaar vermomd op de hoeken van de speelvloer staan, verdwijnen ze achter een zwart gordijn. Als ze weer verschijnen is dat geprojecteerd op een filmisch triptiek: links zijn hoofd, rechts het hare, ertussen een wolkenlucht. Met kleine veranderingen in hun mimiek zetten ze hun woorden kracht bij. Subtiel is het, net als de tekst; natuurlijk klinkende dialogen waarvan de betekenis onder de woorden ligt en pas in tweede instantie duidelijk wordt.

Knap hoe deze jonge makers met hun onconventionele vorm weten te raken aan een algemeen heersend gevoel van onbehagen. Aan het eind van de voorstelling lijkt de strijdbaarheid van de twee vervlogen; hun woorden klinken niet langer militant, eerder berustend. Maar dan geven ze zich bloot, letterlijk, en volgt alsnog de troost.

Foto: Ben van Duin