Eind 1981 ging op Broadway Dreamgirls in première. Dankzij het hartverscheurende lied And I’m telling you I’m not going was de musical jarenlang in beperkte kring bekend. De verfilming met Beyoncé en Jennifer Hudson (die voor haar rol een Oscar won) in 2006 zorgde voor een wereldwijde bekendheid. Nu, ruim dertig jaar later, durft Albert Verlinde Entertainment het aan om de musical in de Nederlandse theaters te brengen.

Voor wie de afgelopen weken in een ei heeft geleefd (of niet naar een RTL-zender heeft gekeken): Dreamgirls is gebaseerd op de carrière van de zwarte girlgroup The Supremes, zonder dat het daadwerkelijk over The Supremes gaat. Schrijver Tom Eyen en componist Henry Krieger zagen de advocaten van Diana Ross en consorten al om de hoek staan. Vandaar dat het trio hier The Dreams heet. En Diana Ross Deena Jones.

De musical is verdeeld in twee aktes: de eerste behandelt de jaren zestig, de tweede de jaren zeventig. De makke van een biografische musical – en daar mag je hier toch wel van spreken – is vaak dat er met reuzensprongen door een carrière gebanjerd wordt om zoveel mogelijk aan bod te laten komen. Het gevolg: een musical zonder verdieping of invoelbare emotie. Ook Dreamgirls behandelt een complete carrière, maar doet meer en maakt duidelijke keuzes. Met name de eerste akte is ook een geschiedenisles over hoe de racistische Amerikaanse muziekcultuur omging met zwarte artiesten.

De voorstelling begint als The Dreamettes, met als leadzangeres de eigenzinnige Effie White, hier gespeeld door Berget Lewis, meedoen aan een talentenjacht. Ze winnen niet, maar krijgen de kans om achtergrondkoortjes te zingen voor r&b-zanger Jimmy Thunder Early. Hij is populair, maar had populairder kunnen zijn als zijn huid en sound witter waren geweest. Zijn hit Cadillac car wordt gecoverd door de blanke crooner Pat Boone, die het lied witter dan wit wast en er met het grote succes vandoor gaat. Een heel gebruikelijke gang van zaken in de Amerikaanse muziekwereld aan het begin van de jaren zestig.

Al snel krijgen de meiden de kans als trio verder te gaan. Om een groter en vooral blanker publiek te bereiken wordt de naam verkort tot The Dreams. Leadzangeres Effie White, die teveel soul en omvang heeft, wordt verbannen naar de achtergrond ten faveure van de ranke, witter klinkende Deena Jones, een rol van Pearl Jozefzoon. Daarmee begint het grote succes voor The Dreams én het grote drama voor White. De musical kiest nadrukkelijk voor het drama, waardoor de emotionele impact op het publiek veel groter wordt, dan bij bijvoorbeeld Jersey Boys.

Zoals vaker speelt Albert Verlinde niet op safe met zijn keuze voor hoofdrollen. Denk aan Liesbeth List als Edith Piaf of Tim Akkerman als Buddy Holly. Dreamgirls is het musicaldebuut van zowel Berget Lewis als Aïcha Gill, die als Lorrell het trio compleet maakt. Pearl Jozefzoon speelde twee keer eerder in een Verlinde-musical, maar als onderdeel van het ensemble. Deena Jones is haar eerste leidende rol. Wie het soms wat houterige acteerwerk van de drie voor lief neemt, kan niet anders concluderen dan dat Verlinde een hele goede keus heeft gemaakt.

De musical zit bomvol geweldige muziek en zijn drie droomvrouwen zorgen – hoe verschillend ook – voor vocaal vuurwerk. Berget Lewis, die dankzij regisseur Gijs de Lange aantoont ook over komisch talent te beschikken, steelt de show met haar rauwe soulstem en ongelooflijk volume. In Ik ga niet, zoals And I’m telling you I’m not going in de vertaling van Jurrian van Dongen heet, levert zij een topprestatie. Ik zou geen andere zangeres in Nederland weten die de rol van Effie White beter zou kunnen zingen. Daartegenover staat Pearl Jozefzoon, die met haar fraaie, verfijnde zangstem veel beter klinkt dan het wat iele geluid van voorbeeld Diana Ross. Ook Aïcha Gill zingt vlekkeloos en zit, net als haar verbindende rol, tussen die twee stemmen in. De drie stemmen harmoniëren prachtig.

Ook de rest van de cast is uitmuntend. Behalve Berget Lewis is Clayton Peroti de grote publiekslieveling. Als Jimmy Thunder Early, gemodelleerd naar James Brown, haalt hij alles uit de kast en zijn optreden is één brok energie. Edwin Jonker is de meest ervaren musicalzanger en dat hoor je. David Goncalves als CC, de broer van White, heeft een lekker smooth geluid en is – ook als acteur – een musicalbelofte. Zelfs een kleine rol als White-vervangster Michelle Morris wordt voorbeeldig ingevuld door Rubiën Florens Vyent. Als zij onderdeel wordt van The Dreams klinkt het trio plotseling als de The Three Degrees – en dat is bedoeld als compliment.

Deze topcast wordt begeleid door een dienend live-orkest, dat wel raad weet met de opwindende mix van r&b, soul, ballads en discomuziek. Het eenvoudige, maar adequate decor van Eric van der Palen, de fraaie kostuums van Maya Schröder en de swingende choreografieën maken dit musicalfeestje compleet.

Foto: Roy Beusker