Het bleek een prachtvondst: de avonturen van Odysseus vertalen naar de polder. Drie jaar geleden won schrijver Simon van der Geest er de Gouden Griffel mee, nu is er de voorstelling van Theatergroep Kwatta. Die geeft een prettig gestoorde, muzikaal sterke draai aan Homerus. 

Bijna was de voorstelling Dissus, verdwaal mee in de Odyssee er niet geweest, maar Theatergezelschap Kwatta vocht met succes het stopzetten van rijkssubsidie aan. Gelukkig maar, want Dissus is een avontuurlijke reis met stoere en bange helden, vreemde monsters, sirenen en vol hilarische en ontroerende momenten. Een voorstelling over het verlangen zelf een held te zijn, over tegenslagen en het zoeken naar oplossingen, over de wereld ontdekken en realiseren dat niet alles is zoals je dacht.

De sprieterige Dissus, een heerlijke rol van Rogier van Erkel, ‘verdwaalt vet’ na een partijtje zwemmen met zeven vrienden en moet de weg naar huis terugvinden. Die weg zit vol gevaren. Ternauwernood ontsnappen ze aan de eenogige boer met zeven schapen, maar net als bij Homerus verliest Dissus bij elk avontuur een vriend. Aan de monsterlijke graafmachine Skylla 2000 bijvoorbeeld, aan bloeddorstige hengelaars of aan de metershoge windman. Dat is vervelend, maar jongens huilen niet, en door gaat de tocht, ‘samen, stap voor stap’. Vanzelfsprekend ontbreekt ook de mysterieuze en verleidelijke Kirke (Marieke van Leeuwen) niet, maar ook zij kan niet verhinderen dat Dissus alleen thuis aankomt.

Na de pauze blijkt: ‘opgestaan plaats vergaan’. Letterlijk. Dissus’ plek is ingenomen door een woeste hond met gele ogen, door zijn ouders Dissus genoemd. Zij lijken hem te zijn vergeten; alleen zijn inmiddels een stuk groter geworden zusje (ook Marieke van Leeuwen) herkent hem. ‘Hé, ze heeft opeens tietjes.’ Een beslissende strijd met de woeste hond én de grote jongens bij het surfmeer volgt.

Het is razend knap hoe de voorstelling Homerus volgt en daar tegelijkertijd een prettig gestoorde draai aan geeft. Ronduit verbluffend is dat Dissus voor negentig procent gezongen wordt en volledig doorgecomponeerd is. Componist Rogier Bosman trekt daarbij alle registers open. Jazzy klanken, tango, een flard Also sprach Zarathustra van Strauss, een springerig walsje, aangenaam stuiterende ritmes en zelfs een vette beat wordt niet geschuwd.

De muziek wordt vertolkt door zeven leden van het Gelders Orkest die meer en meer bij de handeling worden betrokken. Zitten ze bij aanvang nog verscholen achter een bouwkeet (met bouwhelmen op), na de pauze musiceren ze in zwembroek en spelen ze een cruciale rol bij de slotscène. Met op Rogier van Erkel en Marieke van Leeuwen na allemaal nieuwe acteurs bewijst Kwatta andermaal oog te hebben voor jong acteertalent. Het speelplezier spat van het toneel.

Het decor van Siem van Leeuwen is fantasievol en ingenieus, terwijl regisseur Josee Hussaarts – die ook het boek van Simon van der Geest bewerkte – er wonderwel in geslaagd is elk van de vrienden van Dissus een eigen gezicht te geven. Het eindresultaat is een schitterend avontuur voor wie nog nooit een letter Homerus heeft gelezen, een feest der herkenning voor (oud)gymnasiasten, maar boven alles bijna twee uur avontuurlijk muziektheater.

Foto: Edwin Deen