De topkok in de keuken van Holland Opera (regisseuse Joke Hoolboom) heeft weer een opmerkelijk  wereldgerecht klaargestoomd van Purcells opera Dido ile Aeneas: Turkse traditionals, Turkse operazangers, feministische vrouwen, Alafieten, videobeelden van brandhaarden in de moslimwereld en een Aeneas als een idealistische wereldverbeteraar.

Alsof dat allemaal nog niet genoeg is werd ook Purcells partituur door partner-in-crime dirigent Niek Idelenburg stevig onder handen genomen. De oorspronkelijke partituur werd bewerkt voor een ensemble, er werden Turkse traditionals en nieuwe stukken van componist Fons Merkies toegevoegd en als noodweer klonk plotseling de storm uit Vivaldi’s Vier Jaargetijden. Dat roept de vraag op hoever je kunt gaan met het verbouwen van een partituur/libretto?

Dit keer is Hoolboom wel erg ver van het oorspronkelijke liefdesverhaal van Dido en Aeneas weggedreven. Het moderne concept begint te wringen. Er is soms wel heel veel fantasie nodig om wat je ziet (een stalen gevangenisdecor) nog te rijmen met wat je hoort. Toch verdient Holland Opera lof voor deze onconventionele Dido. De kracht van de voorstelling schuilt juist in de eigenzinnige aanpak. Ik heb al heel wat Dido’s voorbij zien komen, maar deze verdient de originaliteitsprijs.

De handelingen spelen zich af op een soort catwalkachtige constructie waarmee Hoolboom meteen op inventieve wijze een soort onder- en bovenwereld symboliseert. Bij haar draait het het niet alleen om de onbereikbare liefde tussen Dido en Aeneas, maar vooral om politiek maatschappelijke thema’s als vrijheid, onderdrukking en slachtofferschap.

Er wordt overtuigend gezongen door jonge zangers als sopraan Aylin Sezer (Dido), Sinan Vurai (Aeneas) en Leonie van Veen (Belinda) en het ensemblespel is onder leiding van Idelenburg van redelijk niveau, al mag er nog wel iets gedaan worden aan de verfijning van de geluidsversterking. Die zorgde tijdens de premiere regelmatig voor een nogal onevenwichtig en al te massief klankbeeld.

(foto: Ben van Duin)