De man in bonus is een voorstelling over falen. Martijn Hillenius vertelt niet alleen over zijn eigen mislukkingen, maar laat ook allerlei tragische figuren de revue passeren. Het is een mooie, evenwichtige voorstelling geworden, die het falen van de mens invoelbaar maakt.

Het leek een gat in de markt, T-shirts met filosofische quotes erop. Martijn Hillenius liet er, zo vertelt hij ons, een heleboel drukken en probeert ze al jaren te verkopen. Maar ze verkopen niet. Op het toneel zien we opeengestapelde dozen, met alle overgebleven T-shirts erin. Een simpel maar krachtig beeld, dat het decor vormt van een voorstelling waarin allerlei vormen van menselijk falen voorbijkomen. Hillenius vertelt over de aantrekkelijke vriendinnetjes van zijn vriendin, tegen wie hij opschept over zijn in werkelijkheid maar matige seksleven, en over een mislukte publieksimprovisatie met twee kinderen op de eerste rij, die hem steeds te slim af bleken. Daarnaast speelt hij onder anderen een hipster met een selfiestick en twee vaders op oudergesprek die kwaad worden op de meester omdat hun kinderen een slecht rapport hebben.

De man in bonus is een voorstelling met weinig pretentie die vooral herkenbare, tragische situaties laat zien. Maar in het oproepen van die situaties is Hillenius erg goed. Vooral het spelen van typetjes gaat hem bijzonder goed af. Zo zet hij een echte Amsterdamse barkeeper neer die ruzie krijgt met een van zijn klanten. Het is een prachtige scène, die niet alleen subliem wordt uitgevoerd maar ook nog eens virtuoos van taal is, met prachtige Amsterdamse oneliners in Simon Carmiggelt-stijl die doen denken aan de typetjes van cabaretier Wim Sonneveld. Ook zit er een aantal mooie liedjes in de voorstelling, met simpele, ritmische muziek op band van Sjam Sjamsoedin en Didier de Ruyter. Door de conferences af te wisselen met typetjes en uptempoliedjes, die Hillenius meer zingzegt dan zingt, houdt hij bovendien het tempo in de voorstelling.

Hillenius speelt deze voorstelling, alweer zijn derde, voornamelijk in kleine zaaltjes. Dat is jammer, want hij maakt interessant cabaret. Natuurlijk valt er het een en ander op af te dingen. Soms zijn de grappen iets te uitleggerig en niet alle typetjes zijn raak. Hillenius is bovendien weinig kritisch of vernieuwend in zijn opinies, met als dieptepunt zijn clichématige verhaal over vrouwenvoetbal. Maar hij heeft een groot talent voor het neerzetten van tragische figuren en het schetsen van gênante, ietwat lullige situaties, die heel herkenbaar zijn. Dat talent was al zichtbaar in eerdere voorstellingen en heeft nu tot een mooi, evenwichtig programma geleid, dat het absoluut waard is om door een groter publiek te worden gezien.