Gedurende enkele jaren registreerde de jonge choreografe Samira Elagoz haar intieme ontmoetingen met mannen. Ze vond ze via een advertentie. In de film Craigslist Allstars toont Elagoz hoe haar aanwezigheid hun uiteenlopende verlangens blootlegt. Met haar verrassende debuut kreeg de Finse een plek in de programmering van het IDFA en vond ze aansluiting bij de filmwereld.

Ze is nog maar net afgezwaaid van de Amsterdamse Academie voor Theater en Dans, waar ze dit najaar ook de Andrea Veltkamp aanmoedigingsprijs kreeg uitgereikt. Samira Elagoz (1989) studeerde er aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling, waar ze al vroeg in haar studie de basis voor haar film legde. Elagoz plaatste een oproep op Craigslist, een van origine Amerikaans netwerk dat functioneert als huisaanbieder, maar waarop ook contactadvertenties worden geplaatst. Zo ging ze op zoek naar ontmoetingen met vreemden. Er kwamen alleen mannen af op de advertentie, waarin ze zichzelf beschreef als 24-jarig meisje. Bewapend met een eenvoudige camera zocht ze hen op, eerst in haar woonplaats Amsterdam, later ook in Berlijn en Tokio.

We getuigen van haar treffen met een kleurrijk leger heren. Elagoz zet zichzelf op het spel, want de ontmoetingen zijn niet zonder risico. De grens tussen intimiteit en geweld blijkt dun en de obsessies van de mannen laten soms duistere verlangens zien. In een Amsterdamse woning treft ze een sadistische pianospeler op leeftijd. In een andere zichtbaar kleinere woning verblijft Elagoz bij een weinig spraakzame Oekraïner met een zwarte kat. Aan een keukentafel ontmoet ze Steph, een chaotische aan alcohol verslaafde muzikant en in een kamer en suite slaat ze een zorgvuldig geënsceneerde scene van een exhibitionist gade.

Veel van de fascinerende ontmoetingen hebben een seksuele lading, een enkele keer slaat de vlam over. Craigslist Allstars legt al snel alle genderclichés bloot. In de portretten regeert de controle en het machtsspel. Sommige verlangens van mannen hebben ook andere kleuren, zoals in het geval van de Engelse loodgieter die zijn oude liefde maar niet los kan laten. Niet voor niets noemt ze zichzelf gedragsonderzoeker en de rat van haar eigen laboratorium. Haar aanwezigheid legt de eenzame zielen van de mannen bloot en daarmee draait Elagoz geijkte patronen behendig om. Deze keer zijn de mannen het object.

Elagoz registreert, want dat is de enige voorwaarde die de advertentie stelt. Al mogen beide partijen de camera ter hand nemen. Standpunten van die camera verraden de afmetingen en beperkingen van ruimtes. Soms ontbreekt het hoofd van een man, omdat het niet in beeld mag komen. En of dat beeld nu korrelig is of onstabiel, technische onvolmaaktheden doen weinig afbreuk aan de film. De realistische homevideo-stijl is juist functioneel. Al zien we ook dat Elagoz zich als filmmaker gaandeweg het proces ontwikkelt en bijvoorbeeld de kwaliteit van het beeld verbetert.

De montage van de film illustreert de inhoud van elke ontmoeting. Zo monteert Elagoz haar zichtbaar prettige verblijf bij ‘The Magician’ tot een geestige, snelle clip vol verkleedpartijen en onderstreept ze de morbide sfeer rond de Oekraïner met veel onscherpe beelden en opnames van de zwarte kat. Gaandeweg de film zien we ook hoe zij meerdere gedaantes aanneemt en haar uiterlijk afstemt op haar omgeving. In dat gegeven herkennen we Elagoz’ performatieve achtergrond. Sommige filmbeelden zouden ook perfecte theaterscènes kunnen zijn.

Samira Elagoz gooit zichzelf in de strijd. Oprecht en met veel kwetsbaarheid bevraagt ze seksuele rolpatronen. Niet alleen tussen mannen en vrouwen, (ver)leider en onderworpene, maar ook tussen kunstenaar en onderwerp. Daarmee geeft haar verrassende debuutfilm niet alleen een eerlijke en hedendaagse kijk op seksuele conventies, maar neemt haar film ook een loopje met de exploitatie van het vrouwenlichaam in de filmindustrie.