Voor wie zich even op de tribune van het WK-voetbal in Brazilië wil wanen, is de Julidans openingsvoorstelling van Neuer Tanz een aanrader. Minutenlang worden stadionbeelden van juichende, joelende fans op de witte wanden van het toneel van de Amsterdamse Rabozaal geprojecteerd. Van de massa voetbalfans in een stadion maakte de Duitse kunstenaar VA Wölfl een esthetische ervaring. Aanvankelijk geabstraheerd tot een compositie van felgekleurde vlekken, later steeds verder uitgezoomd tot een groot bewegend beeld. Te midden daarvan beweegt een vrouw op het toneel in een trage, doorgaande lijn. Dan word je als toeschouwer even helemaal in de voorstelling getrokken.

Maar dat de Amsterdamse schouwburg een eigen F-side in huis heeft – de oerkreten die door de zaal schalden, overtroffen zelfs het snoeiharde gitaarspel op het toneel – daarop had waarschijnlijk zelfs VA Wölfl niet gerekend, al solliciteerde hij tijdens de voorstelling vrij openlijk naar een publieksopstand. Letterlijk, want de toeschouwers mogen de zaal verlaten als ze vinden dat het wel mooi geweest is. Toch overtuigt Chor(e)ographie / Journalismus: ‘Kurze stücke’ niet helemaal, daarvoor is de bewust bezochte ontregeling te afleidend.

VA Wölfl noemt zichzelf liever geen choreograaf en Chor(e)ographie / Journalismus: ‘Kurze stücke’ kan als een installatie bekeken worden, met een aantal scènes waarvan de ontwikkeling minimaal is. Meer is misschien af te lezen aan de kostuums en attributen waarmee de performers zijn uitgerust. Ze dragen glitterpakken en cowboyhoeden,  en later powersuits. Van de geweren op het voortoneel, die net als de strakke, zwarte gitaren telkens ronddraaien, gaat een dreiging uit, zoals tegenover een solosopraan op spitzen. Haar zang en de andere klassieke muziek die te horen is, klinkt zachtjes, en wordt regelmatig overstemd door het gitaargeluid, meestal eentonige, herkenbare loopjes.

De wereld van VA Wölfl bestaat uit contrasten, waarbij wegen soms verrassend anders lopen dan je verwacht. Want de langzaam bewegende danseres weet zich toch uit het oorverdovende kabaal van de voetbaltribunes op de voorgrond te werken. En tegenover de waan van de dag plaatst hij op een stoïcijnse manier verstilde concentratie. Overigens hebben Wimbledon-fans tijdens de voorstelling ook weinig te klagen. Want het beeld van een naakte vrouw,  langzaam achteruit lopend nadat zij bedolven is onder een stortvloed van helgele tennisballen, beklijft.