Bestaande en hedendaagse verhalen in een vertelling zonder einde, twee zwemsters die transformeren tot schuchtere boomwezens en een thriller rondom een verdwaalde automobiliste, dat zijn de ingrediënten van de blauwe route in het Amsterdamse Bos. Eerst is het decor nog glinsterend groen onder de lage zon, maar aan het einde van de avond is elke boom een angstwekkende schaduw. Boslab Theaterfestival ondersteunt en toont het werk van jonge makers. Dat levert een avond op vol verrassingen.

We worden door het bos naar een setting aan het water geleid. Een meerkoetje heeft het druk met de zoektocht naar eten, terwijl twee heren zichzelf introduceren; Sia Cyrroes is van Iraanse origine, hij groeide op in Nederland. Raffi Feghali is Libanees. De twee zijn onderdeel van het Mezrab team, een organisatie die de vertelkunst in ere houdt. Het bos is uiteraard inspiratiebron van het verhaal, dat begint met een vertelling over twee kinderen die hun ouders verliezen en door hun oom worden geadopteerd. Omdat deze uit is op hun geld en niet op hun verzorging huurt hij twee mannen in om hen te ontvoeren en te vermoorden.

Feghali ondersteunt de vertelling muzikaal maar onderbreekt zijn partner ook. Zo ontstaat bijvoorbeeld een geestige discussie over een dode kip. We zappen van het sprookje naar een hedendaags verhaal uit het turbulente Libanon. Maar geen van beide verhalen hebben een einde. De twee halen de mogelijkheden op bij het publiek en zo krijgt de story met de kip nog een staartje, maar een virtuoze eindsprint van de vertellers blijft helaas uit.

We gaan nog dieper het bos in en vinden onze volgende stoel voor een grote, kronkelende boom aan het water. In die boom staat bewegingsloos een wezen. Lang duurt het voordat ze in beweging komt, deze vrouw in sober zwarte kleding. Dan beweegt het riet naast ons en verschijnt een tweede vrouw in dito schaarse, zwarte kleding. Ze voegt zich bij het wezen in de boom, eenmaal samen lijken de twee op schuchtere eekhoorntjes met hun zoekende armen en handen rond de boom. Nog niet alle beelden zijn helder gezet, maar ‘een plaatje’ is het wel, dit tafereel. Intussen wordt onze concentratie verbroken door een passerende jogger. Dat toeval voegt iets toe aan het spel rond de boom, die gaandeweg de voorstelling een nog centralere rol krijgt doordat het donker wordt en het artificiële licht de stam met al zijn glooien en plooien uitvergroot.

Het summiere geluidsdecor van Krijn Moons gaat niet alleen een dialoog aan met het zingende stemgeluid van de vrouwen, maar ook met het laatste vogelgetjilp van de dag. Sehnsucht heeft nog meer potentie als het gaat om de wisselwerking tussen beweging, beeld, stem en geluid, maar Merette van Hijfte & Pleuni Veen (net afgestudeerd aan de Mime Opleiding) zijn goed op weg de poëzie te vinden in deze tactiele performance. En wat betreft de twist? Ja, die heeft Sehnsucht in petto (spoiler alert)!

Tijdens de laatste voorstelling van de route, The Midnight Special, zitten we midden in een kleine, intieme zandverstuiving omringd door bomen. Door de donkere bomen zien we de koplampen van een langzaam rijdende auto, het is alsof we middenin een surrealistische film van David Lynch zijn beland. Eenmaal gearriveerd in het zand kunnen we een vrouw (Lieke van der Vegt) ontwaren achter het stuur, ze rukt het portier open en kotst in het zand.  Vanuit de radio in haar auto horen we een amber alert, dan belanden we in het interactieve nachtelijk radioprogramma waarmee de vrouw contact probeert te maken. Surrealisme maakt plaats voor absurdisme als aan een boom een ouderwetse telefoon blijkt te hangen.

The Midnight Special transformeert van thriller naar horror als de dode geest van een meisje (Laila Claessen) verschijnt. Hoe het verhaal in elkaar steekt doet er eigenlijk niet zo toe, leidend is de stem (Just van Bommel) van het nachtelijke radioprogramma. We verklappen nog maar niet teveel. Duidelijk is dat dit trio (allemaal recent afgestudeerd aan de Toneelacademie Maastricht) het publiek op een ingenieuze wijze weet in te pakken. Leidend zijn het geluidsdecor en de beelden, plat en onuitgewerkt blijven de personages. The Midnight Special is een gimmick, die verschillende stijlen onderzoekt en terloops onze neiging tot algehele controle aan de orde stelt.