Bestaat er een bekender verhaal uit De vertellingen van duizend en een nacht dan dat van Ali Baba en de veertig rovers? Het is ontelbare malen bewerkt, zeker voor kinderen, al worden daarbij de gruwelijkste elementen weggelaten. De Disneyficatie van middeleeuwse Arabische vertellingen zeg maar. Daar doet Theater Terra aanvankelijk niet aan mee. De roverhoofdman betrapt een van zijn mannen die geld achterhoudt: meteen zijn hand eraf! Kassim die samen met zijn vrouw probeert de schatten te roven? In stukken hakken!
Dat laatste gebeurt weliswaar op het zijtoneel, we krijgen geen IS voor kinderen verklaard, maar het geluid is duidelijk genoeg. En hoewel Kassim en zijn vrouw poppen zijn, sleept Ali Baba even later maar mooi met de lichaamsdelen, geholpen door Morgiana. De restanten worden in elkaar gezet door een blinde kleermaker, maar die maakt er een zooitje van: in plaats van twee lijken heeft hij een monsterlijke pop in elkaar genaaid. Wat nu?
Gelukkig biedt Morgiana samen met het ezeltje keer op keer de oplossing, net als in het oorspronkelijke verhaal, maar in deze bewerking is Ali Baba niet getrouwd en koopt niet pas aan het eind de slavin vrij, maar doet dit al aan het begin, waardoor haar rol nog groter en kritischer wordt. Wanneer Ali Baba na de eerste keer ‘Sesam open u’ de gevonden rijkdom gebruikt om Morgiana vrij te kopen en vrienden te kopen, lijkt alles goed. Maar al snel behandelt hij haar bijna als bezit en bijt zij hem terecht toe: ‘Heb je mij ook gekocht of ben ik echt vrij?’
Tekstschrijvers Marc Veerkamp en Dick Field vertellen bovendien niet louter het verhaal van Ali Baba, maar bedden het ook in. Aan het begin van de voorstelling zien we Sheherazada samen met de sultan die net het laatste verhaal over Sindbad heeft gehoord en haar nu voor de krokodillen wil werpen. Sheherazada verleidt hem tot nog een verhaal, dat zeker niet over de liefde zal gaan. De sultan doodt zijn vrouwen immers na een dag omdat hij ooit in de steek is gelaten en dat niet nogmaals wil meemaken.
Een prachtvondst, want zodra de handeling op het toneel ook maar richting een verliefde blik of een kus dreigt te gaan, bestormt de sultan het toneel en moet Sheherazada in allerijl een nieuwe plotwending verzinnen, het liefst met nog meer spanning en onverwachte gebeurtenissen. Maar aan het eind van de voorstelling moet hij opnieuw ingrijpen, ditmaal met een verrassend gevolg en een slotnummer waarin de moraal nogmaals voorbij komt: vrienden kun je niet kopen, ieder mens is vrij en glitter en glamour is onzin.
Ironisch genoeg mochten juist bij dit slotnummer de showbizzfotografen, al gauw een man/vrouw of twintig, de zaal bestormen om niet alleen foto’s te maken van de cast maar vooral van de bekende Nederlanders in de zaal – bekendheid is het nieuwe goud. Aan bekende namen in vele dubbelrollen verder geen gebrek in de voortreffelijke cast, met glansrollen voor Juliann Ubbergen, Desi van Doebergen, Sander de Heer en Koen Iking. Shaneequa Thelissen laat daarnaast zien het predicaat ‘stagiair’ ver te overstijgen.
De muziek van Fons Merkies en Floris Berbeij vermengt behendig vertrouwde musicalmelodieën met Arabische elementen, maar kiest vooral bij die laatste voor muzikale clichés, waardoor het resultaat voorspelbaar klinkt. Precies daar wringt het.
Theater Terra maakt al meer dan drie decennia zeer succesvolle familievoorstellingen (Kikker, Dribbel, Dolfje Weerwolfje), maar lijkt de laatste jaren meer en meer vooral braaf binnen de lijntjes te kleuren. Het poppenspel is fraai, de verhalen zitten knap in elkaar en de acteurs en zangers zijn zonder uitzondering bovengemiddeld. Het avontuur en echt originele wendingen zijn echter naar de achtergrond verschoven, waardoor de voorstellingen meer en meer onderling inwisselbaar worden, net zoals de kleurboeken voor volwassenen die opeens zo populair zijn.
Foto: Boy Hazes
