Voor het programma Absoluut Amerika van Introdans creëerde Jennifer Muller een nieuwe choreografie: Interview: The Warhol Project, met Warhol als personage. Door te fotograferen, tekenen en zeefdrukken te maken creëert en kopieert hij imago’s. De overige dansers dragen zwarte kostuums met felgekleurde accenten. Citaten van de wereldberoemde kunstenaar, tijdschriftcovers en sterren sieren het achterdoek. 

Wie de stroom uitspraken van Andy Warhol leest, wordt al gauw afgeleid van wat zich op het toneel afspeelt. Thuis via een monitor volgen wat er allemaal op de glamourparty’s gebeurde, dat had Warhols voorkeur. Sociale media zouden uitkomst hebben geboden, maar in zijn tijd was fysieke aanwezigheid nog een vereiste om zijn artistieke visie te voeden en zijn leven invulling te geven.

De bewondering voor Warhol in de choreografe is begrijpelijk, maar vormt ook meteen een groot risico voor Interview: The Warhol Project. Wat Muller laat zien is bekend en tegenover de scherpzinnigheid van Warhols uitspraken en de fascinerende en bonte stoet van kunstenaars en performers die hij om zich heen verzamelde, steekt haar dansante vertaling te braaf af.

Absoluut Amerika heeft daarnaast nog twee Nederlandse premières in petto. Tijdens Robert Battles Three (2010) klinkt het geluid van een automotor met startproblemen en tussendoor gegrom. Afwisselend overtroeven drie mannen – een duo en een eenling – elkaar in een atletische en acrobatische krachtmeting. Three is virtuoos, verfrissend en geestig.

Karole Armitage laat delen uit haar voorstelling Gogo Ballerina (1988) zien. Armitage zet zich af tegen de heersende clichés over ballet door de danseressen in het zwart te steken en op zwarte spitzen te laten dansen op stevige rock- en popmuziek. Maar mierzoet is de bijdrage van kunstenaar Jeff Koons dan weer met een tros ballonnen, grote strikken en stokpaardjes. De delen die van Gogo Ballerina worden getoond zitten goed in elkaar, maar doen inmiddels al wat gedateerd aan.

Tijdens Absoluut Amerika worden voor en na de pauze twee choreografieën gedanst. Tijdens de changementen daartussen worden twee korte films getoond. De uitvoering van een deel uit Dance van Lucinda Childs, dat sinds 2010 bij Introdans op het repertoire staat, opent het programma. Een krachtige start. In de fragmenten uit de documentaire over Dance van Manon Lichtveld en Bas Westerhof die volgen wordt ingezoomd op de complexiteit en hectiek die met de uitvoering van de choreografie gepaard gaan. Interessant, maar het haalt ook de magie van de daarvoor getoonde live uitvoering een beetje weg. Ook in de tweede film staat Lucinda Childs centraal. Haar performance Carnation uit 1964 is fascinerend om te zien, maar lijkt, ingeklemd tussen de choreografieën van Battle en Armitage, niet helemaal op zijn plaats.

In Absoluut Amerika klinken echo’s uit een undergroundscene die inmiddels een stevige plek in de Top 2000 hebben gekregen, met songs van Lou Reed, David Bowie en Jimi Hendrix. Artistieke ideeën en esthetiek lopen ver uiteen en die veelzijdigheid vertaald zich in soms swingende dan weer virtuoze dans.

Foto: Hans Gerritsen