Alweer een stuk van Yasmina Reza bij Theatergroep Suburbia. En alweer een echtpaar dat een ander echtpaar op visite krijgt. Drie jaar geleden liet Suburbia in De God van de Slachting zien hoe hypocrisie, agressie en andere minder mooie dingen achter beleefdheid en beschaving schuilgaan. In het drieluik 3 x Leven probeert ze te achterhalen wat een avondje visite kan doen slagen of juist niet.

In het eerste deel loopt alles fout wat maar fout kan gaan, zonder enige hoop op verlossing. In het tweede deel is er liederlijkheid met dronkenschap, vechten en overspel. Deel drie doet ons uitgeleide met een goed gevoel, wanneer oprechtheid en empathie de boventoon voeren. In elk deel dezelfde ingrediënten, zoals een carrièretegenslag, een tekort aan smeerkaasjes en een ladder in je kous. En wat blijkt nu? Het is wat we er zelf van maken.

Voor Yasmina Reza is het stuk een stijloefening. Voor Theatergoep Suburbia lijkt het niet meer dan een invuloefening. De acteurs spelen verdienstelijk en doen niet voor elkaar onder. Maar telkens hoop je dat er eentje uit de band springt en met het verhaal aan de haal gaat. Regisseur Albert Lubbers koos voor een naturelle speelstijl, een eigentijds en herkenbaar decor en een vertaling die nergens tenen doet krommen. Een enkele keer lijkt een acteur daarbinnen even te gaan schitteren, maar nee.

Lieke Rosa-Altink als gastvrouw lijkt veel meer te kunnen, maar het wachten daarop is tevergeefs. Marijn Klaver als haar man bloeit pas op als hij zich volwassen opstelt en dat gebeurt te weinig. Dic van Duin als zijn baas, mag af en toe beesten, maar nooit langer dan een paar momenten. Carola Arons als zijn wat domme vrouwtje doet precies wat er van haar verwacht wordt. Dat doet ze erg goed, maar zonder een moment vleugels te krijgen. Herkenbaarheid voorop dus. En dat ging ten koste van eigenzinnigheid, brille en verrassingen.