Als zelfs de superhelden het niet meer weten, als zelfs Jack Bauer de wereld niet kan redden en als zelfs de zorgzame en geduldige Map haar gezin verlaat, dan weet je dat het einde der tijden toch wel heel erg dichtbij is gekomen. 2012 van De Ploeg is een vermakelijke aaneenschakeling van scènes over de familie Van der Ploeg, een gezin op drift in aanloop naar het vergaan van de wereld op 21 december 2012.

De familie Van der Ploeg, ookwel bekend van de televisieserie van Villa Achterwerk, bestaat uit Pap (Han Römer), Map (Titus Tiel Groenestege), kinderen Broer en Berry (Peter Heerschop en Viggo Waas) en Nonkel (Genio de Groot). De derde broer Buck (in de serie gespeeld door Joep van Deudekom) is verongelukt door een vrachtwagen. Of gearresteerd en uitgezet naar Mongolië. Niemand die het echt weet.

Bij het ontbijt vertellen de jongens aan de keukentafel dat ze niet meer naar school hoeven, omdat volgens de Maya-kalender de wereld in december vergaat. Vader Pap vindt het allemaal maar onzin, maar gaat bij de eerste de beste knal toch maar zijn geld van de bank halen – waar al het geld allang verdampt is. In de scènes die volgen blijkt dat niet zozeer het einde der tijden het probleem is, de maatschappij is al lang ten onder gegaan.

Superman wordt beschuldigd van ongewenste intimiteiten als hij een vrouw uit een brandend huis redt. Robin vraagt zich alleen maar af of de manager van Mega Mindy wel of geen stemrecht heeft. Jack Bauer probeert, hoe vaak hij ook neergeschoten wordt, zijn dochter en de wereld te beschermen tegen moslimterroristen als Jael Jablabla. Een docent steekt een tirade af over het failliet van het onderwijs, gekleed in een Donald Duck-pak. Map krijgt het aanbod om als enige van het gezin gered te worden en vertrekt. En al die tijd is Pap niet in staat om ‘ik hou van je’ te zeggen. Als het einde dan komt, wordt de familie Van der Ploeg, in de lijn van Melancholia van Lars von Trier, dan toch herenigd aan de keukentafel.

2012 van De Ploeg, in de regie van Koos Terpstra, is een vrolijke avond over de ondergang van de wereld. Laat dat maar aan De Ploeg over. De tekst is doorspekt met woordgrappen, variërend van ultiem flauw tot ronduit scherp en actueel, met af en toe een fikse tirade, een scherp commentaar, een absurdistische scene en een poëtisch beeld. Maar hoe geinig de vondsten ook zijn, tijdens deze avond werd de voorstelling niet de sneltrein die het in potentie wel is.